günümüz müslümanlarının ne halde olduklarının içler acısı halidir. imanın en düşük seviyesindedirler. *filistin de kan son beş gündür akmıyor, senelerdir akıyor, şehit sayısı yüzleri bulunca herkes ne oluyor diye etrafa baksa da kan akmaya devam ediyor. bu güneydoğu da hergün bir veya iki şehit haberi gelince küçük puntolarla haber yapılıp aktütün ve dağlıca baskını olunca bir anda ülkenin çalkalanmasına sebep veren gibidir.
israil e küfredin, hakaret edin, bayrağını yakın ama şunu unutmayın sadece israil in bu yapılanlar çok da umrunda. türkiye de israil in her zaman yanında olmuştur. öyle 10 kamyon yiyecek yollamakla iş bitmiyor. israil büyükelçisine iki laf söyleyemezler. israil i ilk tanıyanlardan biri biziz. tankımızı topumuzu modernize den israil. insansız hava araçlarını aldığımız ülke israil.
genç kardeşlerim bağırıp çağırıp kendinizi yormayın sadece içinizden buğzedin ve sessizce ağlayın, yapacak hiçbir şeyimiz yok. ben senelerdir içimden ağlıyorum siz de bunu yapın.
Tüm müslümanlar için söylenemez ancak araplar için geçerli bir durumdur, üzücüdür.
Ben kardeşime karşı gelirim. Kardeşim ve ben kuzenlerime karşı geliriz. Kardeşim, ben ve kuzenlerim akrabamız olmayanlara karşı geliriz. Kardeşim, ben, kuzenlerim ve arkadaşlarım köydeki düşmanlarımıza karşı geliriz. Hepimiz tüm köyle birlikte komşu köye karşı geliriz. (Phoenix Yayınevi, s. 257)
Dr. Ghiglieri, Arapların bu sözünün paydaşlı güçlülüğü çok iyi izah ettiğini vurgular.
Araplar, doğal dayanışma ve paydaşlı güçlülüğü çok iyi ifade etmişler.
Ama yaşama geçirmişler mi, diye sorarsanız, ilk çemberde kalmışlar, en fazla ikinci çembere geçmişler diyebiliriz:
Ben kardeşime karşı gelirim. Kardeşim ve ben kuzenlerimize karşı geliriz.
Arapların bu iki aşamada başarılı oldukları kesin...
Kardeş kardeşe, iki kardeş kuzenlere karşı, o kadar...
