ingeborg bachman tavsiye etti ancak bulamamışımdır, yazacağım her şiiri benden önce yazarak hakkımı yalamış yutmuştur. afiyet olsun da şu kitabı el altından gönderse dediğim yazardır. geri ver hakkımı ulan abiciğim *
''önemsemezsen yenilirsin'' dedi. hayatı önemsemeye çalıştık; düşüncelere daldık, irdeledik, kah konuştuk kah sustuk sonra yavaş yavaş idrak etmeye başladık ki hayatı fazla ciddiye aldık..
mulayim bu dünyaya ait olmayan bir mizaca sahiptir. bakar, duyar, görür sonra bambaşka anlatır karşısındakine. dersin bu benim bildiğim hikaye, bu benim gördüğüm çiçek mi..
yer etmek, kalıcı olmak, varlığını sadece şimdi için değil her daim hayata ispatlamak için uğraşan biridir o. tahminleri, hayata bakışı, hissettikleri, hissedemedikleri her şeyi ile mülayimdir.
evet insanları tanımak zordur. hele ki ''bu devir'' diye adlandırdığımız zaman diliminde.. gittikçe zorlaştırırken hayatı, duvarlar örerken çevremize ve ''güven'' noksanlığı ile sırt çevirirken insanlara; bu devirde ''ben anladım arkadaş'' lafı ütopya olur çıkar zihinlerde. ama ben gördüm, ben daha onun gözlerine bakmadan samimiyetine inandım. ve ben onu daha onu tanımadan tanıdığımı biliyordum.
çünkü; çok tanıdıktır aslında o. yıllardır konuştuğun iç ses gibi. gelir oturur karşına o konuşur sen incelersin. bakarsın mimikleri, konuşma tarzı, hareketleri, taklitleri hepsi birden içindeki tele dokunur. pıt eder ve anımsarsın geçmişini, kurguladıklarını, rüyalarını.. hani nasıl izlediğin filmde yahut okuduğun kitapta kahramanı kendine katıp bu benim dersin ya oysa bilirsin gerçek değildir; mülayim de öyledir. tek bir sözünde dahi kendini bulursun. evet mülayim budur, biraz senden biraz benden ama farklı bu dünyaya, sana, bana benzemeyen bir ruhtur.
Oysa; her daim siyah bir neskafede kendi yüzüme bakarken kendi iç sesini dinlemeye alışmış olan ben için, iç sesimmiş gibi mülayimin cümlelerini dinlemek ayrı bir zevkti benim için..
edit: aşağıdaki şiiri sana armağan edeyim derken; sen yazmışsın zaten sözlüğe.. diyecek sözüm yok; hep var ol mülayim..
Dinleyin !...
Bu yıldızları böyle
her gece
niçin yakarlar ?
Herhalde birisine gerekli diye?
Herhalde yanmalarını isteyen birisi var?
Ve herhalde birisi
bu balgam parçalarını
inci diye sayıklar?
Ve zorlayıp
bir öğle vakti kalkan toz borasını
Tanrı katına varır
geç kalmak korkusu yüreğinde
yalvarır
öper Tanrı'nın eline rahmet dilenerek
ağlar -
anlatır kendisine niçin bir yıldız
gerektiğini -
bu azaba yıldızsız katlanamayacağını
Ve sonra o birisi
gezdirir boğuntusunu diyar diyar
sakin gözükmeye çalışarak:
''Şimdi daha iyisin değil mi?''
diye sorar
yoluna ilk çıkana
''Korkmuyorsun artık
değil mi?''
Dinleyin !
Yaktıklarına göre bu yıldızları
böyle
her gece
Birisinin işine yaramaları şart
öyle değil mi
ve şart olsa gerek
gene her gece
hiç olmazsa bir yıldızın yanıp sönmesi ..
