çocukken, annenin imal ettiği enfes muhallebiyi tabaklara dökmesinden sonra tencerinin dibine yapışmış, nispeten katı ve yanmış kısmı çorba kaşığının ucuyla kazımak, koca kaşığı ağza sokup dondurma gibi emmek, o dipte kalan muhallebinin tabaktaki muhallebiden daha tatlı, daha güzel gelmesi...
muhallebiler kaplara dağıtıldıktan sonra kaşığın üstünde kalanı donmadan yemek ayrı bir zevktir. ama esas tencerenin dibine gelindiğinde, kaşık yerine on parmak* kullanılması daha da bir keyiflidir.
