meseleye hristiyan ahlak anlayışından giriş yapılırsa, ancak anlaşılabilecektir.
zira hristiyan ahlak anlayışında, bu dünya değersizdir, önemli olan öteki taraftır.
tanrı gözünde, bireyler eşittir; bu durumda bu dünyada zayıf ya da güçlü olmanın önemi yoktur...
bu durumsa ''eşit'' bireyleri ortaya çıkarır. dolayısıyla aşkın değerler etrafında ortaya çıkmış 'eşit' bireylerdir bunlar..dinin önemi burda gözlemlenebilir..
oysa ne zaman ki, rasyonel bireye geçiş söz konusu olmuştur, işte o zaman din olgusu hak ile yeksan oluvermiştir.
modern birey, ''aklı'' merkeze alır ve herşeyi akıl yoluyla çözebilecegine inanır...
din gibi dogmatik değerlere, ihtiyaç duymaz..
meseleye bu noktadan bakıldığında doğrudur, modern birey dine ihtiyaç duymaz çünkü akıl yoluyla hayatta herşeyin üstesinden gelmek mümkündür..
modern tanımlaması ve algılayışıyla birlikte mesele hakkında söylenebilecek şeylerin değişeceği durumdur.
günümüz dünyasındaki ''modern'' çağı yakalayabilen anlamında yaklaşırsak alakası olmayan bir önerme ortaya çıkabilir..
velhasıl, meseleye yaklaşımınıza göre değişen sonuçların ortaya çıktığı önermedir.
kendini yogaya, ıvır zıvır meditasyon şekillerine salmasına sebeptir.
ama yakında anlarlar, çünkü sosyoloji, psikoloji, kişisel gelişim cart-curt bildiğin zıçtı. kendini tanrılaştıran insanın dünyanın anasına nasıl saldırdığını gördü.
şimdi bi tarafınızı yırtın amuagOyim insan soyunu kurtarmak için. dinsiz nah kurtarırsınız!
en çok modern insanın bir dine ihtiyacı vardır. keza dinler tüm zamanlar içindir. çelişkileri kendi içlerinde değerlendirilmelidir elbette. istediğin kadar modern ol, ahiretin olduğu düşüncesini ve sonsuz kavramını aşacak bir argümanın asla olmayacak.
