efenim var böyle bir güruh maalesef. gerçi "maalesef" kelimesi burda ne kadar doğru oldu emin değilim ama her neyse sittiredin. eğer bugüne kadar herhangi bir yerde kavga fetişizmi diye bir kavram görsem/ duysam, tamam diycem de onu da duymadım. olduğunu da zannetmiyorum zaten. ama kavga izlemekten, kavganın kritiğini yapmaktan özel bir zevk duyan insanlar var. bu bir gerçek.
kavga çıkmış mahalde şöyle bir gözlem yapın, yakınlarda bir yerde 2,3 veya 4 kişilik oturup kavgayı izleyen, ara ara gülen bir grup kesinlikle göreceksiniz. ne bir ayırma telaşı, ne bir endişe! hiçbirisi yok bunlarda. otururlar oracıkta bir yere, birbirine kafa göz dalan insanları izlerler. ki eminim aralarında;
- çıt çıt çıt çıt pff! pff! olm su kalıplı olan acaip geçirdi he pff! oturttu resmen anunagoyyim! (çekirdek çitliyor abim bir yandan da)
+ çıt çıt çıt pff! he la ne vurdu öle yav pff! kalkamadı adam yerinden hee (e tabii eküri boş durur mu hiç, o da çekirdeğe sarmış)
- pff! ananı skii! nasıl koydu lan kafayı, o koşarak gelen çıt çıt pff! pff!
+ pff! aynalı tahir gibiydi lan vuruken puhahah
- he la aynı öyleydi valla ahahaha çıt çıt çıt pff!
tarzı diyaloglar geçiyordur. çünkü yüzlerinden anlaşılan o. tamam kavga etmek iyi bir şey değil, kimse kırmasın birbirinin kafasını gözünü ama kalkın bi ayırın aminakoyyim! otur izle izle, nereye kadar lan bu. kalk arala adamları da, hiç değilse bir hayrın dokunsun insanlara. pff!
Tipik memleketim insanı. Bu tip arkadaşlar kavgadan korkarlar,bol keseden sallarlar, şahit yazılmaktan da korkarlar. Ayrıca otobüsde tramvayda sümüklerini çıkarıp önlerindeki koltuğun arkasına sürerler.
