annem çok mutlu çünkü evde iş azalacak. ( bulaşık, yemek vs)
babamın sikinde değil.
kardeşim dünyanın en mutlu çocuğu. ibne benim yüzümden rahatça takılamıyordu. ev ona kaldı.
Son gün hüzün çöker insana , günün çeşitli vakitlerinde bi yoklar içini. Annen, şunu da yanına al yersin, dur bunu da koyayim valize diye çırpınır durur. Doldurduğun 20 kilo valiz, ben bunu nasıl taşıyacağım diye derin düşüncelere sokar insanı. Gözyaşı tutulur tutulur evden çıkarken anne babana o sarılma anında yerçekimine yenik düşer.
Evde bir hareketlilik başlar. Anne hafif hüzünlüdür kendini yemeğe ve ütüye verir. Baba hüzünlüdür ama belli etmemeye çalışır. Kardeş daha çok beraber olmaya çalışır. Kısaca zor bir gündür.
Annenin sizin haberiniz olmadan evdeki varı yoğu valize doldurduğu gündür. Yola çıkarken anneye kızılır. Nasıl taşıyacağım ben bunca şeyi diye. Ancak eve gidince valiz açılır, ana kişisi doldurmuştur. Bu denli düşünceli hareket ağlatır. Belki gerekli belki gereksiz mis gibi anasal bir harekettir. Arar anneye 'kurban olurum sana anam' Dersiniz....
