internet icat oldu mertlik bozuldu hesabı, yıllardır posta kutusunda kredi kartıydı, telefondu , kablolu tvydi, askerlik bilmemnesiydi, mahkeme celbiydi, kıldı tüydü bilumum fatura ve resmi evraktan başka bir şey göremeyen kişiyi coşturan, insanı heyecan ve duygu patlamalarına garkeden olay.
şahsen benim için aldığım son mektup da, yazdığım son mektup da hatırlayamayacağım kadar uzak bir geçmişte kaldı. kimbilir kime neler yazmış ve kimden hangi duygu ve özlem dolu satırlarla dolu bir mektup almıştım son olaraktan.
laf açılmışken, bir ara ptt'nin güzel bir uygulaması vardı. alıyordunuz elinize kaleminizi ve oturup bilmem kaç yıl sonraki kendinize bir mektup yazıyordunuz. zarfın üzerine de size teslim edilmesini isteğiniz tarihi gün ay, yıl olarak yazıp postaneye teslim ediyordunuz. aradan bilmem kaç yıl sonra zarfın üzerinde tarihe gelindiğinde, postane zarfın üzerinde yazılı adrese o yazdığınız mektubu teslim ediyordu. zamanında keşke yapsaydım bunu, zira birazdan ekmek almak için aşağı indiğimde, posta kutumda, 5 yıl önceki kendimden gelen bir mektup bulmak, sanırım benim için nostaljinin doruk noktası olurdu.
geçen moral bozukluğundan uyuyamadım. tüm gün, kendi kendime kızdım. algı yerlerdeydi, böyle pencereden karşı binadaki mali müşavir'i izledim. neyse... eve dönüşte posta kutusuna baktım, mektup gelmiş taa batman'dan. arkadaşım sana sürprizim var demişti ama unuttum ben onu. söylemesinin üzerinden 15-20 gün geçmiştir. nasıl mutlu oldum, böyle dünyayı yuvarlayıp cebime sokuşturdu sanki. bir şeyler karalayan elleri dert görmesin.
özlediğiniz insanın kalemi değiyor o kağıda, ey gidi. ne güzel şey mektup almak.
Özlenendir.
Mektup arkadaşım vardı bir zamanlar. Posta kutusu ile aramdaki ilişki yalnızca faturalardan ibaret değildi şimdiki gibi. Sürekli kontrol ederdim acaba gelmiş mi diye. Ve o kum rengindeki zarfı gördüğümdeki hissi hiçbir elektronik mesaj veremez bana. Ucundan kıyısından da olsa yetişebildiğim için kendimi şanslı sayıyorum bu duyguya.
