Osmanlı Devleti'nde mehterhane Yeniçeri Ocağı'nın bir parçasıydı.Evliya Çelebi'nin yazdığına göre XVII.yy.ın ortalarında istanbul'daki Mehterhanei Hümayun'da 300 sanatkâr vardı ve bunların hepsi askerdi. Bundan başka Yedikule,Eyüp,Kasımpaşa,Galata,Tophane ve Boğaziçi hisarlarında ayrı mehter takımları vardı. Buralarda sabah ve akşam vakitlerinde bu mehter takımları iki «nöbet vururlar»,yani konser verirlerdi.
Mehterhanei Hümayun savaşta orduyla birlikte bulunur,çaldığı ezgilerle askere şevk ve heyecan verir, düşmana korku salardı. 1826 yılında Yeniçeri Ocağı kaldırılınca ona bağlı olan mehterhane de kaldırılarak yerine batılı biçimde bir mızıka takımı (Mızıkayı Hümayun) kuruldu. 1911'-de bu kuruluş «Mehterhanei Hakanî» adıyla yeniden düzenlendi. Mehterhane Birinci Dünya Savaşı'nda ve Kurtuluş Savaşı sırasında da hizmet gördü. Ama Cumhuriyet yönetiminin kurulmasıyla birlikte ortadan kalktı.
Osmanlı Devleti'nin geleneksel muzıka takımı. Vurmalı ve nefesli özel çalgılardan oluşuyordu. Bunların başlıcaları davul, zurna, nakkâre, zil ve kös’tü. Hükümdar mehterhanesi on iki kat (her çalgıdan on iki adet) olurdu. Her mehterhanenin ayrıca bayrak ve tören birlikleri de vardı. Mehterhane, bağımsızlığın başlıca belirtilerinden kabul edilir ve günün belli saatlerinde nöbet vururdu (çalardı). Tanzimat’tan önce, valilerin ve beylerbeyilerinin de mehterhaneleri vardı. 19. yy'ın ikinci yarısında ise Batı tarzı bandolar oluşturularak mehterhane sembolik bir muzıka takımı kabul edildi. Mehterbaşı, bu takımın şefi ve komutanıydı.
