ahmet rasim'in istanbul'u düşünerek yazdığı bir cümlesidir.
istanbul'un özellikle kış aylarındaki kasvetli, fakir ve kalabalık görüntüsüdür hüzün.
çünkü sobalı evlerden çıkan duman ve evine yorgun argın ekmek götüren dertli babanın yüzüdür istanbul.
en azından ahmet rasim'in istanbul'u işte böyle bir istanbuldur.
orhan pamuk da, kendi çocukluğu ile istanbul'u anlattığı kitabında bu hüzne değinmiştir. hatta öyle bir değinmiş ki, hüzünlü öğeleri anlattığı cümle, fotoğraflarla birlikte altı sayfa sürmüştür. bir cümle...
