madencilerden her birinin hayat hikayesi farklı, yeni evli, askere gidecek, niaşanlı, eşi hamile vs vs. yürek dayanmıyor, dua ve ağlamaktan başka da elden birşey gelmiyor...
O ağlayan çocukları,öğretmenim benim babam yok artık!diyen , gözlerine ağlamamaya çalışarak bakıp da ardından sana sarıldığında kendine hakim olamayan çocukları gördüğünde yaptığındır.
Zira içinde bulunduğumuz durum öylesine acı ki; kime baş sağlığı diyelim bilemez olduk. Bir mahallede en az dört can..
istemsizce olandır. Tutamıyorum kendimi çok çaresiz hissediyorum. Nefes alamıyorum ruhum cok fena daralmakta Keşke o ailelerin yanında olabilsem, teselli edebilsem bir yetimin gözyaşinı ellerimle silebilsem ama yok, yok yani hiçbir sey yapamıyorum oturdum ağlıyorum amk!
