hayat... ihanetlerle dolu bir yaşam... bazı şeylerin değişmeyeceğini anlamak... anathema... bana ne kadar zayıf olduğumu gösteriyor bu şarkıda. acaba gerçekten kontrolü biz mi kaybediyoruz, yoksa elimizden mi alıyorlar... ama bir şey var ki, o da kesinlikle bir sona gittiğimiz.
sonundaki kemanla beraber ayaklarımın yerden kesildiğini hissettiğim şarkı. 27 mayis 2006 anathema ankara konserinde aynı yeri gitarla çalmalarına rağmen coştuğumuz, çakmaklarla eşlik ettiğimiz dinlenesi parçadır kendileri...
itiraf ediyorum dün gece msn de 'karsilikli web cam acalim , sonra soyunalim' teklifini yapan bendim.
tanım : dün gece de oldugu gibi tekliflerimin hic birini redetmeyen yazar.
haylaz, uçarı, fütursuz, kışkırtıcı bu sonuncusu kötü oldu. en azından bir erkeğin ağızından. bütün gece bana ''sen bana birini android'' cümlesini kurmuş yazar kişi. benim için diğer yazarlarla çarpışmak zorunda kalacak olan. en önemlisi iyi adam gerisi boş vesselam. kayifeli oldu la...
4.30 dan sonraki o keman solosu ayaklarınızı yerden keser , farklı bir boyuta geçersiniz. belli aralıklarla alınan bir ilaç gibidir. 2 yıl hiç dinlemezsiniz ama bilirsiniz bi yerlerde duruyordur o, açar dinler huzur bulursunuz. eskimez, sıkmaz, unutulmaz. anathema'nın yaptığı en iyi işlerden.
