ilk gün de son gün de ağladım. ilk gün ben burada kimseyle arkadaş olamayacağım diye ağladım. Son gün ise dostlarımla her gün aynı sıralara oturamayacağım için.
Lisemin ilk gününü hatırlamak bile istemiyorum annem babam beni okulun yurduna bıraktılar. Arkalarından onların gittiklerini görmek çok kötüydü. Yastığıma sarılıp saatlerce ağladım. Yapayalnız, kimsesiz hissettim kendimi o gün. Alışamamıştım uzun süre her gece ağlardım. Ama 4 sene sonunda o lisenin bittiğini görmek hüngür hüngür ağladığım tüm gecelerin bi tesellisi olmuştu .çünkü artık mezundum . Ama yine de burul bir sevinçti bu. 4 sene boyunca geride bıraktığım anılar arkadaşlıklar onlarda diğer taraftan içimi burkuyordu.
ilk hafta boyunca regldim ve bir sorun olur diye bütün gün yerimden kalkmamıştım sürekli herkesle muhabbet edip ortam yapmıştım aq. duhfsjhfkdjf. son gün bi bok olmadı açıkçası, herkesin süslenip püslenmiş olması değişikti bir tek, sonra da samimi arkadaşlarımla taksim'e gittim. la ne sıkıcı hayatım varmış.
ilk gün hemen bitsin diye bakılır. Son gün ise keşke bitmeseydi denilir. Böylede ilginç bir ilişkisi vardır öğrencinin liseyle. Seven ama sevdiğini belli etmeyen aşık çiftler gibidir.
ilk gününü hatırlamıyorum fakat son günü saydığım mezuniyet günümü ömrümce unutamam. O kadar güzel o kadar anlamlı bir programdı ki, yaşadığım Duygu seli bir başkaydı.
Lise çok güzeldi be. Geri dönebilsek o yıllara ne güzel olurdu. Üniversite çok bok, gelmeyin üniversiteye. *
