13-14 yaşlarında, saf mı saf , çocuk mu çocuksundur. O yaşta annenden ayrılmak ayrı bir koyar sana, hayatın acı tarafını ilk orda görürsün.
Yurt hayatının ilk günü senin gibi onlarcası vardır. Odanı bulamazsın daha deneyimli abilere danışırsın onlar da farklı degildir senden üst dönem olmalarına rağmen , onların da boynu büküktür.
Ailenin seni ne zorluklarla buralara gönderdiğini düşünür teselli edersin kendini ama illaki bir köşeye çekilip ağlarsin o gün. Ailem üzüldüğümü bilip onlar da üzülmesin diye aramaya cüret edemezsin.
Yurtta ilk gece de unutulmazdır uyuyamazsın o gece farkındasindir hayatında bir şeylerin değiştiğinin, en basiti annen yoktur artik her caninin istediğinde yaninda.
Sonra buna da alışirsin alışmak zorundasındır.
Yurt arkadaşları , onlarben saf döneminizin en saf arkadaşlarıdır. Karşılıksızdır. Yıllar geçtikçe daha da kiymetini anlarsınız.
Biraz da sonra yazarim , yurt anilarimi falan.
Ne kadar kötü dense de bir özlenilen zamandır o zamanlar.
lise döneminde en iyi dostlukları size yaşatan, en harika anıları paylaştıran evinizdir yurt. gün gelipte şöyle bir arkanıza baktığınızda o döneme ait o kadar çok hatıra olur ki acı, tatlı. yurttan kaçıp içtiğiniz sigaraların tadını başka hiçbir şeyde alamazsınız. orda paylaştığınız zorlukları, mutlulukları unutmak mümkün değildir. geleceğinizin en sağlam arkadaşlarını belirlersiniz yatılı okulun yurdunda. o anı yaşarken belki sıkılırsınız, imrenirsiniz yurtta kalmayan öğrencileri. ama hayatta mutlaka yaşanılası şeylerdendir lisede yurtta kalmak. ah eski günler demeden geçemezsiniz o günler için. o güne dair her fotoğrafa baktığınızda her videoyu izlediğinizde her muhabbeti yaptığınızda içinizde bir acı hissedersiniz. keşke yurdumuzun, arkadaşlarımızın, o günlerin değerini daha çok bilebilseydik dersiniz. **
lisede yurtta kalmak hiç tanımadığın bir şehirde hiç tanımadığın insanlar ile ise zordur. insanı karamsarlığa, alışamamaya, bıkkınlığa götürür. lakin az biraz bildiğin bir şehirde sevdiğin tanıdığın insanlar ile ise o zaman tadından yenmez.
lisede yurtta kaldım evet. benimkisi on dört yaşında bir çocuk için çok da tahammül edilemez değildi. çünkü tusususuzu vardı yanımda. şöyle ki; okula ebeveynlerimle birlikte geldim. öğleden önceki derslere girmeyip. öğleden önceyi okulun bahçesindeki arabamızda uyuyarak geçirdim. öğleden sonra artık sen derse gir dediler. nöbetçi öğrenci aldı götürdü beni. sınıfımı falan gösterdi. iyi güzel hoş sınıfa geçtim oturdum. hiç kimseyi tanımıyorsun lan. bildiğin tanımadığın bir sınıf dolusu insan. lanet tusususuzu gelmemiş daha ailesiyle gelecek o da ama sabah uyanamamıştır yine şehirler arası yol gidecek olsa dahi. büyük bir sorun değil lakin çok da büyük olmayan bir Anadolu şehrinde öğrenciyseniz bir süreden sonra kendi dönemizde olan bütün öğrencileri tanırsınız. işte bu yüzden hiç tanımadığınız insanların arasında bulunmak ürkütücü gelebilir. hiç tanımadığım insanlarla bir derse girdim iyi güzel. konuşamıyorum edemiyorum falan. eli ayağı durmayan zigon büyük bir suskunluk içerisinde. tenefüste ulu ebeveynler artık tek başınasın dediler ve gittiler. artık yalnız ve bir o kadar hüzünlüydüm. tusususuzu hala gelmediği için milyon tane küfür ediyordum. ikinci derse girdim. sessi sedasız bir ders daha. ve kendimi zor attığım bir teneffüs. teneffüste tusususuzuların arabasını görmemle çarptı yüreğim koşa koşa aşağı indim. bahçeye çıktım. arabaya tekrar tekrar baktım. evet onlarında artık gelmişti mal herif. bahçeden ayrılıp okula girdim ve aman allahım tusususuzu karşımdaydı. sarıldım. öyle bir sarıldım ki. yanlış anlaşılacağından şüphe ettim bıraktım. gel derse gidelim dedim. geldi kardeş kardeş dersimize gittik. bir derse gittikten sonra onunda ailesi gitti. artık bir başımızaydık. ve bizi okuldan almalarına neden olacak kadar coşup taşacaktık. hiç bilmediğimiz bir mecrada hiç tanımadığımız insanlarla hayatımızın en paylaşılamayacak paylaşımlarını paylaşacak...
