büyüklerimizin her seferinde bizlere söylediği cümledir. ulan anlamıyorum be ben mi anormalim kardeşim !. ikide bir yapılan sınavların, yapmacık arkadaşlıkların, gereksiz esprilerin, her an yaşanan sınav stresinin nesini özleyeceğim. 10 yıl oldu hala bi bokunu özlemedim. hiçbir şey hatırlamak istemiyorum. belki okulumdan dolayı olabilir çünkü az götümüze girmiyordu dersler...
bazen karşılaşıyorum bizim tayfayla, adamlar çok sosyaldik uyumluyduk be lisede diyor yaptıkları şey hamburgerci yahut adekse gitmek. yerim böyle sosyalliği.
yalanın önde gidesi cümle. en büyük aşk acılarını lise yıllarında çekmişimdir. o gerçi benim çocuğa açılamamamdan kaynaklanmıştır ama neyse. kendi kendimi yiyip bitirmelerim sonucunda çektiğim aşk acısıdır. * ayrıca katı kuralları olan bir okulum vardı. son sınıfta tenefüslere bile çıkarmazlardı, düşünün artık. ve çoğu kızın derdi "ay bugün x saçını nasıl yapmış, aaa y'nin tipine bak, gerizekalı" gibi muhabbetlerden ibaretti. neyin arkadaşlığını yapabilirdim ki ben onlarla?
"yaşayan bir bilir cefasını, özleyen anlar sefasını" sözümle katıldığım cümledir. içindeyken saçma gelir bu sözler. ama her nasihatte olduğu gibi özlem sarmaya başladı mı anlaşılır ki: en kötü günleri bile sefasının bir parçasıymış.
duyulduğu zaman çok da tınlanmayan ama lise biteli 2 yılı geçmiş olduğunun farkına varınca içerde biyerlerde sızı yaratıp haklıymış dedirten cümle.
(bkz: anne ben bugün tanım yaptım)
külliyen yalandır efenim. Geri gelmesin o günler. Hatırladıkça kıllarım diken diken oluyor. Hocalar bir yandan, ebeveynler bir yandan, öss bir yandan adamın kafasını siker. Arkadaşlıklar daha bir candandı, daha bir içtendi ama olsun kardeşim. Gitsin geri gelmesin o günler.
