batılılaşmanın ve kapitalizmin bir ülkeye ne kadar zarar verebileceğinin canlı örneği.
esasında şu anda içinde bulunduğu durumun türkiye'den pek bir farkı yoktur.
dünyanın en gerizekalı milletinin olduğu ülke. zaten araplar genel olarak iq seviyesi düşük insanlardır ama bu libya arapları daha da beter. başlarında 40 yıldır kaddafi gibi bi lider varken ki o kaddafi libya'yı afrika'nın en güçlü ülkelerinden biri yapmış, ülkede işsizliği en aza indirmiş, hiç bir zaman yabancılara peşkeş çekmemiş, refah düzeyini arttırmış, batılılar karşısında libya'yı dimdik duran bir ülke haline getirmişti. ta ki abdnin arap baharı tellakisi çıkana kadar. 3 günlük amerika gazına gelen şeriatçı köpekler nasıl da kendi liderlerini linç ederlerken tekbir getiriyorlar. bir daha o günleri mumla arayacak olan libya halkı abd'nin sömürge fermanını kendi elleriyle imzaladı. arapları genel olarak sevmesemde bir türkçü olarak her zaman abd'ye karşı desteklerdim ama libya bunu haketmiyor. zerre umurumda değilsiniz.
düşük sülfürü nedeniyle 'tatlı petrol' olarak adlandırılan ve yalnızca bu türü işleyebilen Avrupa'daki rafineriler için hayati değer arz eden petrolden yana hayli zengin Kuzey Afrika ülkesi.Nisan 2011'de görev gereği 1 ay süreyle kaldığım ülkenin tüm şehirleri, NATO ve Kaddafi kuvvetlerinin yoğun bombardımanına maruz kaldığından,eski şaşalı günlerine göre epey iç acıtıcı bir haldedir.özellikle Misurata kentinde, bombardıman altında yerle bir olan limanın yanıbaşındaki gözalıcı plajın sessizliği ve yalnızlığı iç acıtır.bingazi'nin en lüks semtinde bulunan türk başkonsolosluk binasının duvarlarını ise, mustafa kemal'in trablusgarp savaşı'ndaki fotoğrafları süsler.bu canım binada, dışarıdan gelen silah sesleri arasında ve ikinci dünya savaşı ortamı misali bir durumda, mevcut tek telefonla ankarayla konuşma çabalarımız da kişisel unutulmazlarım arasında.
insanlara yemek, sıcak bir yer, sağlık, barınak, meslek sağlayıp onlardan özgür düşünceyi almak mı?
yoksa
özgür düşünceyi onlara bırakıp temel gereksinimlerini karşılayamamak mı?
işte binlerce yıldır tartışılan mesele canlı canlı karşımızda. hangisi daha önemli? hangisi daha doğru? hangisi daha mutlu eder? hangisi "olması gereken"?
içerisinde ahlaktan tutun devlet anlayışına toplumun parçası olan insana ve birey olarak insana kadar her türlü soruları-sorunları barındıran canlı bir örnektir "libya"
hangi yönetim biçimi? mutlu eden mi? özgür kılan mı?
özgürlük?
bilmiyorum ama şöyle bir şey var:
"ateşten ve yiyecekten yoksun bir insan için özgürlük hiç de acelesi olmayan bir lükstür." *
savaş öncesi günlük petrol üretimi 1 milyon 600 bin varil olan ülkenin savaştan sonra 531 bin varile düşmüş.günlük petrol üretiminde 3 kat düşüş sözkonusu.
geçici hükümetin petrol ve maliye bakanı ali tarhuni 8 ay süren savaşta duran petrol üretiminin günde 531 bin varile ulaştığını açıklamıştır.tarhuni petrol üretiminin beklenen hızla düzeldiğini söyledi.
