tanımlamak için söze nasıl başlayacağımı, ne diyeceğimi bilmediğim dizidir.*
öyle güzel oynuyorlar ki oyuncular, sanki teknik ekip oyuncuların gerçek yaşamlarını gizli kamera ile kaydediyormuş hissi veriyor her hafta. hele ismail abi, ah ulan ah, şöyle bir abimiz olmadı ki mahallede! gerçi öyle mahallem de olmadı benim, melis'im oldu, özge'm oldu ama leyla'm da olmadı benim, mına koyim ne boş yaşamışım lan ben!
hiçbir karakterden sıkılmadan izlenilen, içtenliğiyle kendine hayran bıraktıran belkide sezon finalin de üzülme nedenimiz ismail abiyi gerçekten abimiz gibi gördüğümüzdendiri düşündürtmüştür. hiç bitmesin istenilen son zamanlarda başımıza gelen en güzel şey, şey çünkü dizi olarak değerlendirilirse bu diziyse diğerleri ne sorusuna cevap veremiyor insan.
birbirinden basit dizilerin cirit attığı televizyon dünyasında arada birde kaliteli işlerde yapıldığını gösteren dizidir.sıcaklıktan kaynayan gülüp geçiren harika ötesi bi dizi izleyin efendim . pişman olmazsınız.
--spoiler--
ülkenin sultanı mecnun'un leyla'ya olan büyük aşkını duymuştur. merak eder, leyla'yı aratıp buldurur, huzuruna getirtir. bir de bakar ki kara kuru bir kızcağız. bunun üzerine bu kez de adamlarını çöllere yollar, mecnun'u buldurup getirtir. mecnun'a der ki: "ey mecnun, aşkının büyüklüğü malum. tamam ama ola ola bu kara kuru kıza mı aşık oldun, daha güzel bir kıza aşık olsaydın ya?" . mecnun cevap verir : "ah sultanım, sen bir de onu benim gözümle görebilsen!"
--spoiler--
arda' nın intihar sahnesindeki " aaaa dur.. baktım galiba, nolcak düşcek miyim ben şimdi? " repliğiyle tanıdığım ve hayranlıktan ölmek üzere olduğum dizidir. ya rab bu nasıl doğallık bu nasıl keyiftir. ayrıca sigara esprileri de beni benden almakta.
7 numaradan sonra en samimi bulduğum trt dizisi olmasından mütevellit yapılan esprilere, filmlere ve dizilere göndermelere, türk toplumumuzun klişelerini mizahi tarzda eleştirme şekillerin gülmekten katıldığımı vurgulamakla beraber sezon finalinin beklediğimden güzel ama hüzünlü bittiğini belirtmek isterim.
ismail abi yani serkan keskinin oyunculuğunu tutuyorum abi. gerçi hepsi on numara oynuyo da fazla abartan göze batanlar da yok değil arada. erdal abi olsun, hırsız yavuz olsun,leylanın ex arda, ilkokullu kaan olsun leyla arada sırada cıvıyo ama o da olsun ve mecnun olsun bunlar da iyi oyuncular.
diğerleri bazen çok göze batıyor, sırıtıyo oyunculukları. misal leylanın babası, mecnunun anne ve babası gibi.
son olarak sezon finalinin sonunda çalan parçayı sizlerle paylaşmak istiyorum; http://fizy.com/#s/3mksk1
gelecek sezonda leyla yı değiştirmesiyle izleyicisi daha da artacak olan dizi. leyla değişmiş değil, ama bence değişmeli. çünkü çok sırıtıyor. çünkü oyunculuk geçmişi yok ve bunu binbir çeşit makyajla ve daima mini etekle dolaşmakla örtmeye çalışıyor. ilk günden beri sevemedim şu leyla yı.*
aslında hikayenin orjinalinde de leyla kara kuru, çok sempatik bulunmayan biri değil miydi? belkide aslına sadık kalmak sebebiyle bu kızı buldular, o deneyimli kadronun içine koydular.
şimdiye kadar bu başlığa hiçbir şey yazmadım, türkiye'de severek takip ettiğim, her bölümünü iple çektiğim iki diziden biri. ** bilmiyorum, belki de büyüsünü bozmak istemediğimdendir. sadece izleyip tadını çıkarmak istedim belki de. ama; ilk sezonunun yeniden yayınlandığı şu günlerde bu diziyle ilgili şunları söylemek lazım: bu dizi endorfin salgılatıyor arkadaş, mutlu ediyor insanı. o jenerik müziğini duyduğun anda anlıyorsun ki önünde kahkahalarla geçecek, akıl dolu esprilerin yapıldığı dakikalar var. sadece gülmek de değil, kendinden bir şeyler buluyorsun. absürd komedi diyorlar ya; absürd ama, aslında absürd değil gibi. görüyorsun işte oradaki karakterleri; seviyor, bağlanıyorsun. kendinle bir bağ kuruyorsun, açıyorsun biranı ve her hafta bütün ekibe kucak dolusu teşekkürler ediyorsun. öyle de anlatması zor, ama güzel bir şey bu leyla ile mecnun.
fakat; sonra son bölüm geliyor. diyorlar sezon finali yapacağız, zaten ayrılığın getirdiği bir hüzün var. sonra bi de burak aksak bizim ağzımıza sıçmaya karar veriyor, 19 bölüm boyunca bizleri koltuktan düşürmeyi görev edinmiş ekip hep birlikte karar verip diyorlar ki, "bunlar çok güldüler aga." (yani ben böyle tahmin ediyorum, başka türlü olmaz çünkü.) işte sonra bölümün sonu geliyor, falan filan giriyor devreye. elimde bira, hüngür hüngür ağlamaya başlıyorum. daha bundan bi kaç gün önce behzat ç.'de de ağlamıştım oysa, bu kadar sık ağlamaya alışkın da değilim. ama kendimi engelleyemiyorum. birayı fondipleyip ekrana kilitleniyorum; gelmeyecek gemiyi, leyla'yı falan düşünüyorum. arada gelen komik sahnelerde küçük bir tebessüm beliriyor yüzümde ve o anlar, ama sadece o anlar, "ulan bir dizi, niye ağlıyorum ki?" diye düşünüyorum, sonra.. sonra ağlamaya devam ediyorum. hafız, galiba ben leyla ile mecnun'u çok seviyorum.
not: ulan kısa bir şey yazayım falan demiştim, final'i düşündükçe biraz fazla coştum sanki. neyse, yeni sezon 1 ağustos'ta başlıyor, kavuşuyoruz L&M'mize.
10. posta tekrar geçişimde farkettiğim küçük bir ayrıntı.
--spoiler--
2. bölüm 22. dk... mecnun, leylaya yazıyor da yazıyor.
"bu okulun taban puan kaç?"
"ben tıp okuycaktım da bulaşıcı hastalıklar fln tiksinti geldi..."
"açıköğretim okuyorum ama araştırdım diplomada yazmıyormuş" vs
Tam bu sahnede arkada cafenin camındaki yazının sadece büyük harflerle yazılmış kısmı kadraja giriyor : "BSG"
harika dizi, hani bunlar hastanede aynı beşiğe konulmuş ya...1 bölümde bunun üzerine çevrilse...meğer bebekler karşmış leyla iskender'in kızı, mecnun metin'in oğluymuş meğerse...enteresan bir geyik olurdu...
böyle berbat bir tv dünyasında bu kadar mükemmel bir diziye rastlamak, çölde rastlanan kliması olan en iyi su tesisatıyla döşenmiş, çöl soğu için ısınma tesisatı olan ev gibidir.
umarım seraba dönüşmez.
