Pizza hot ve cold açılımları ile lakabı krolaştırılmaya çalışılan geleneksek gıda maddemizdir. Acılısı vardır, acısızı vardır. Sırf soğan koktuğu için mi krolaştırılmıştır, yoksa üzerine çatal batırılamadığından mıdır bilinmez. Şayet son seçenekse de asıl gerçek; insanın iki eliyle yediği tüm haltlara rağmen neden sadece kroluk lahmacun olsundur.
bunu başka bu sözlüğün sol frame'inde gördüm ve şok oldum.* düşünmeden edemedim, gerçekten de ben kıro muyum? diye. sanırım beyin travması geçiriyordum. televizyona bakıyor ama görmüyordum. bu söz kafamın içinde yankılandı durdu.. "lahmacun yiyen kırodur.. lahmacun yiyen kırodur.." hayır olamaz dedim ve hemen kendimi dışarı attım. belki de dışarıda bu soruna cevap bulabilirdim. sokağımızın şirin bakkalı süleyman abiyi gördüm ilk. yeşil pantolonu, kırmızı gömleği, turuncu çorapları ve beyaz spor ayakkabılarını giymişti. üstünde de pembe önlüğü vardı. bakkalın kapısına yaslanmış etrafı süzüyordu, belki bir sepet aşağı sallanır da iş yaparım diye. yanaştım yanına. "selamünaleyküm" dedim.
- nasılsın süleyman abi?
- iyiyim adolf. sen nasılsın?
- ben pek iyi sayılmam abi. sana bi sualim olacak.
- tabi buyur.
- ben kıro muyum abi?
- tabiki, sen her şeyin kralısın be oğlum.
o an süleyman abiden tiksindiğimi ve ona karşı, karşı koyamadığım bir nefret hissettim. kendine hiç aynada bakmıyordu sanki. "sensin lan kıro, üstüne başına bir bak" diyip çekip gidesim geldi. ama bunu yapamazdım, yaşı benim yaşımın 2 katından 4 fazlasıydı. eğer 4 çocuğu varsa ve süleyman abinin ikinci çocuğu 12 yıl evvel doğdu ise, ikinci çocuğu ile benim yaşım arasındaki fark neydi. diye içimden geçirdim. iş karmaşıklaşıyordu ve süleyman abi tip tip bakmaya başladı. gözleri de korkutucuydu.
- sağol be süleyman abi çok moral oldu.
dedim ve hemen uzaklaştım yanından. uzun süre yanına uğramamayı düşünüyordum. caddeye çıktım, daimi emlakçımız hakkı baba oradaydı her zamanki gibi. hakkı baba herkesin hakkını veren bi abimizdi. o yüzden mahlası olmuştu hakkı baba. iyi adamdı ve şık giyinirdi. saçları ilerlemiş yaşına rağmen jöleli, kaşları kalem, gözleri sürmeli, dudakları da asla rujlu değildi. tercihi normal insanlar gibiydi. delikanlı bi adamdı. dükkana girdim selamı verdim ve karşısına oturdum. birbirimize iltifat ettik. sonra yine kafamda sürekli yankılanan soruna cevap bulabilmek için soruyu sordum.
- hakkı baba söyle, ben kıro muyum sence?
- kesinlikle değilsin adolfcuğum, mis gibi adamsın. kim dedi ki bunu sana he? -kolumdan tuttuğu gibi çıkardı dışarı- göster lan kim dedi sana bunu? dağıtalım ağzını burnunu o şerefsizin. kim ulan o?
hakkı baba hak verme konusunda biranda ifrat ve tefrite kaçmıştı. içimden oha demeden edemedim. girdiğim şok sayısını sayamaz oldum. bahçeli geldi aklıma ama iş iyice sarpa saracağı için hemen unuttum. bir bahane buldum ve hakkı babanın yanından da ayrıldım. canım çok sıkılmıştı ve bir yanıt da bulamamıştım kendime. eve dönsem tekrar o başlık ile karşılaşacağım için ürkektim. en iyisi çin lokantasına gidip yarım porsiyon suşi yemekti. ilk defa olacağı için heyecanlıydım ama öyle yapmanın iyi geleceğini düşündüm ve yedim de. bi huzur doldu içime. çağdaş insanlar gibi lahmacun yememiştim. koşarak eve gittim ve bu yorucu günü hayatımdan çıkarmak için uyudum. rüyamda hiç iyi şeyler görmedim nedense, bi yerim açık mı kaldı ne?
tanım: lahmacun yiyen insanları yaftamaya çalışan gerçek dışı insan söylemidir. her insan lahmacun yer ve kıro olmaz. ayrıca korkunç bir iddiadır.
çok saçma bi şey. yanim ben çok seviyom lahmacunu ama kıro olduğumu düşünmüyom çünkü tarzım var, paçaları dar pantul felan giyom yani kıro deyilim ama lahmacun çok güzel bi şey herkez yemeli herkez! kıyma felan atıyolar içine yalıyom tek tek, halt etmiş lahmacunu beyenmeyenler, onlar avokodo yiyen insanlar olmalı, parisli şeyler yiyo onlar anlamıyom falla.
bol acı ile on numara olur. kıro falan ne değişik konuşmalar bunlar?
"suşi yiyince çinli mi oluyoz ki lehmeeecun yiyince kıro olalım?" gibi bir sürü anti tezi olan tespit.
ben en büyük kirolardanım diye üzüleceğimi hiç zannetmediğim aptal önerme saçmasıdır. bu arada kiroluğun olmazsa olmazı ise pidecilerdir, lahmacunculardır.
