Yalancıdır.
erkek kıskanır, yok kısıtlamayayım der, yok guveniyom ne olacak ki arkadaşlıktan der, yok Bi yamuk olursa ağızlarını burunlarını kırarım ne demek lan sevgilimle görüşmek yavşak iki kavga etsek bizim üzerimizden prim yapacan dimi amın oğlu esteban got oğlanı çakal der. Denmişliği vardır.
vazgeçin bu aslında kıskanıyordur da belli etmiyordur zırvasından. kıskançlığın sevmekten geldiğini düşündüğümüz kültürümüz tahakküm altına alınan kadınların tek çıkar noktası. asıl olarak kıskançlık bireyin karşı tarafa teğil kendine olan güvensizliğidir. ilişkide daha çok kıskanan taraf daha çok aldatma ihtimali olan taraftır. yani bakış açımızdaki ay seviyordur o ondan kıskanıyor demek tahakkümü güzellemektir. ayrıca küçükken herşeyine karışan baba imgesinin tekrar bulunmasıdır.
özet olarak ne domuz eti yedim ne de sevgisiz bi insanım. kıskanıp kıskandığımı belli etmiyor hiç değilim. hani şu yumuşak olma olayına hiç girmeyecem. çok önyargılı bi yaklaşım.hayatıma kattığım kadınlar hepsi çok değerli olduğu için onlara sonsuz güvene sahibim. ayrıca kendime de bu konuda güveniyorum ve kıskanmıyorum.
kıskanmamak erkeğin doğasına aykırı, o kadar yakınlaştığın, neredeyse tek vücut olduğun insanı kıskanmayacaksın da ne yapacaksın. o erkeğe erkek denmez, top denir.
ilkokuldaki din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenime göre büyük ihtimalle domuz eti yemiş erkektir. kendisi buyurmuştu ki:
"domuz eti haramdır, çünkü domuz pis hayvandır. domuz eti haramdır, çünkü domuzlar eşlerini diğer erkek domuzlarla paylaşırlar. yabancı filmlerde görüyorsunuz, milletin karısı-kızı yanlarında başka erkeklerle dolaşıyorlar. neden, çünkü domuz eti yiyorlar".
saffet hocayı severdim, fıstık yeşili lada'sıyla okula gider gelirdi. topu arabasına çarptığımızda pek kızmaz, "uzakta oynayın çocuklar" derdi.
az önce facebook'tan lise arkadaşımın doğum gününü kutlamaya kalktım ama beni şu vakte kadar bundan alıkoyan bir şey oldu. baktım ki kapak fotoğrafını fernando muslera yapmış bu hanım kızımız. aklıma ilk gelen "aha dur şimdi sevgilisi kesin beğenmiştir bu fotoğrafı" dedim. niye beğenmesin ki, ikisi de galatasaraylı, belli ki ikisi de nando'yu seviyor; gayet doğal. ama fotoğrafı görünce aklıma ilk gelenin bu kıskanma mevzusu olması enteresan geldi bana da.
bu kız çok güzel bi kız, çok tatlı bi kız. sevgilisi ise sempatik. ama sadece sempatik, allah günah yazmasın, gayet tipsiz bir arkadaş. bana ilk gösterdiğinde üzülmesin diye dememiştim çünkü biliyorum, biraz ağız büksem üzülecek. biliyorum ki çok seviyor, çocuk da iyi çocuk allah için. ama ne bileyim, yakışmıyorlar. söylemedim tabi, hayırlı olsun demiştim sadece. çocuk biraz enteresan, biraz fazla saf. kız da öyledir, tertemiz bir insan. bulmuşlar birbirlerini, ne güzel işte. bana ne oluyorsa artık, hiç.
içimden bir ses "ulan sevgilin kapak fotoğrafına bir erkek resmi koymuş, sen de gitmiş beğenmişsin, püh sana" diye geçirdi. tamam koyabilir istediğini, ona kimse karışamaz ama "gitmiş bir de beğenmişsin be hey domuzyiyen" der gibi oldum. aslında bana tamamen ters bir düşünce, kıskançlık konusunda sevgilimden "sen beni niye hiç kıskanmıyorsun" minvalinde yakınma duymuş insanım, niye böyle düşündüm diye şaşırdım biraz kendime.
acaba benim sıkıntım çocuğun sevgilisini kıskanmaması değil de benim çocuğu kıskanmam olabilir mi? içten içe bu tipsizin yakın arkadaşıma yakışmadığını düşünüyor olabilir miyim? "bu tipsizin bile var benim niye böyle güzel sevgilim yok lan" diye isyanlarda mıyım?
kıskanmayan erkek yoktur, çok domuz eti yemiş erkek vardır!
