dün sabah güne güzel başlamamı sağlayan bir yudum kitap güzelliğidir.
yazarını (bkz: bora aşık) tanımam etmem, ama sadece bu küçük şeyi yazmış olması bile muhtemelen güzel bir insan olduğuna işarettir. öyledir umarım.
“Anne!” diye haykırdım. Ufak parmağımla kırmızı bir balonu işaret ediyordum.
“Kaç kere dedim sana, sıkı tut şu balonlarını!” diye öfkeyle azarladı annem.
Oysa ağlamıyordum bile, mutsuz da değildim. Gökyüzüne, bulutların yanına yükselen kırmızı balonumu gördükçe içten içe gülüyordum.
“Bir daha dışarı çıktığımızda balon istersin sen!” diye imalı konuştu annem.
Her seferinde bir yolunu buluyor, anneme uçan kırmızı bir balon aldırmayı başarıyordum. Bunu bildiğim için annemin tükürüklü ağzından çıkan bu tehdit cümlelerini dikkate almıyordum.
Annem söylenerek, yürümem için kolumdan çekiştirirken ben hâlâ kafam yukarıda kırmızı balonu izliyor, özgürce uçarak yıldızlara ulaştığını hayal ediyordum.
Henüz birkaç metre ilerlemiştik ki gökyüzünde başka bir balon gördüm. Maviydi ve kırmızı balonu, benim kırmızı balonumu takip ediyordu. “Bak anne!” diye bağırdım.
Annem “Balonunu elinden kaçıran senin gibi bir salak daha işte…” dedi iç geçirerek. Henüz çocuğum diye, beni aptal yerine koyduğunu anlamadığımı sanıyordu. Oysa biz çocuklar yetişkinlerin asla hayal edemeyeceği konuları bile anlıyorduk. O mavi balon benim kırmızı balonuma gönderilmiş bir mesajdı.
Bir süre sonra sarı bir balon daha gördüm. Anneme seslenecektim ki ardından, yeşil, mor, turuncu ve beyaz bir sürü balon gökyüzünde yükselmeye başlamıştı.
O an şehrin farklı yerlerinde, annelerimiz tarafından, balonlarımızı elimizden kaçırdığımız için aptal yerine konuyorduk.
Çok geçmeden gökyüzü yüzlerce, binlerce balonla dolmuştu.
Kırmızı balonumu elimden bırakarak hiçbir yetişkinin anlayamayacağı bir ateşi yakmış, bir devrim başlatmıştım. Ailesinden korktuğu için istediği gibi hareket edemeyen çocukların devrimini; Kırmızı Balon Devrimi’ni!
