adımlarınızı yavaş atıp büyük lokmalar halinde yutmaya çalışmadığınız sürece yapılabilcek olaydır fakat;
lan ne ki top kek ben pop kek bile yerim kırk adımda gibi iddialı olursanız sonunuz hüsrandır. ve hüsran çok sanat müziği bir kelimedir.
efendim istiklal'de arkadaşlar gezinirken şahane bir fikir belirir kafalarında. *topkek yemek hem de kısa sürede. bir arkadaş ''40 adım veriyorum sana, al şu topkeki bitir benden de muhteşem bir yerde yemek ye''. arkadaş cevap verir'' ya o bişi değil de benim mide dolu olm başka gün yapsak''. neyse arkadaş öyle böyle derken gaza gelir. ''yer misin yemez misin yer misin yemez misin''. bir ses duyulur ''yerim olm''. arkadaşın elinde kamera direk çekime başlar. istiklal'de bir kaçık grubun ne yaptığı anlaşılmaz kalabalık tarafından. bir kız adımları sayar, biri çekim yapar ama neyi çeker?saf kızın yediği topkeki çeker , diğer kız hayatında ilk defa topkek görmüş gibi yumulur topkeke. sonracığıma ilk 10 adımda herşey iyi giderken kız noluyo lan tıkanıom olm ben diye hem yer hem de içinden konuşur. çekimi yapan arkadaş gülümser ahahaha nidalarındadır. diğer arkadaş on beşş - yirmiii diye bas bas bağırır. saf kız adımlarını yavaşlatacağına panikten hızlandırır.
sonuç: sonuca gel sonuca . hüzündür efendim. o kekler boğazda tıkanır ve arkadaş düşünceleri alırken görsel olarak düşünce keklerin çıkışı ile gösterilir. *
işin sırrı; birden götürmeye çalışmak yerine, küçük hızlı lokmalarla yemektir. tükürüğümüz boğazdan kaydırırkene ikinci lokma, 3. lokma, 4. lokma, aaa bitti lan...
