en başta tespitlerim üzerin (ki küçük çapta bi araştırma) yüzde ellisini seviyorum.
empati yaptım.
çocuğuma taş atmasını söyleyip sokağa göndermem için mantıklı bi sebep göremedim.
şehit haberine içten içten sevinmek için bir sebep göremedim.
üniversitede burs alıp,bedava yemek yeyip,bedava yurtta kalıp, okulun musluğunu kırmak için bir sebep göremedim.
en önemlisi bir bayrak varken tutulabilecek,alternatif bir paçavrayı sallamak için bir sebep göremedim.
güçlü bir devletten kopup,açlıktan ölmeye mahkum,yada abd kıçı yalayacak kadar alçak bir bağımsız devletin hayalini kurduğumuzu farkettim.
kürtlerle empati yapabilmek için öncelikle yanan kazanın dışanda olmam lazım.
kazan yanıyor ve herkes her anlamda içinde kaynıyorsa empati yapamam , bir sonraki ay kiramı ,vergimi, gıda ihtiyacımı nasıl karşılayacağım empatisini yaparım ben.
hangi kürtler hakkında empati yapmak diye gelir insanın aklına,
birileri ülkede terör sorunundan rant sağlasın diye küçük bebekler dahil, çocuk, kadın, erkek, öğretmen, polis, asker demeden binlerce masum insanı gözünü kırpmadan öldürüp bunu sözde kürdistan mücadelesi olarak göstermeye çalışan silahlı terör örgütünün yaptığı akıl almaz şeyleri destekleyen kürtlerle mi? yoksa devletin bazı yanlış politikaları sonucu mağdur olmuş, zarar görmüş bugün bile en insani duygularla ülkenin bölünmez bütünlüğünü savunan bununla birlikte kabul edilebilir çerçevede demokratik özgürlüklerinin sağlanmasını isteyen kürtlerle mi?
