gerçekten de çetin bir münazaraya malzeme olabilecek bir konudur. birbirine taban tabana zıt, iki farklı görüşe de hak verebileceğini düşünüyor insan. gelin hem bunları inceleyelim hem de başlığı tanımsız bırakmamış olalım:
(not: iki görüş de farazi fikir sahiplerinin ağzından yazılacaktır)
efendim, ben yıllardır prolisanslı teknik direktörlük yapıyorum. sayısız kulüpten deflaarca kovuldum. nefis kovuldum diyorum bak. peki neden kovuldum? tabi ki kötü gidişattan dolayı. yöneticiler, taraftarlar iyi futbola bakmıyorlar ki azizim. varsa yoksa 3 puan onların derdi. zamanında sarıyerde müthiş top oynatıyordumç takıma bi dinamo bulmuştum. neydi adııı? yok fink değil, muammer heeh. inanılmaz varyasyonlar, ikiye birler, almalar vermeler. ama puan alamıyorduk ve 15. haftada işime son verildi. bu devirde kötü oynasan da galip gelmeyi bileceksin kardeş.
ya ablasının gülü, sben türkiyedeki ilk bayan teknik direktörüm. peki neden başladım bu işe? sırf bu geyik yüzünden. küçükken babamın yanında dolaşırdım, orda duydum ilk bu geyiği. yıllardır da eksilmeden artarak gidiyor. yıldım lan! "işte x takım, büyük takım olduğu için kötü oynasa da galip geldi". iyi bok yedi amına koyim. pardon bi bayandan duymaya alışık diilsiniz ama işte ortamlar da belli bizde. neyse, ben bu döngüyü kırıcam dedim ve hukuk fakültesini bırakıp hoca oldum. şu an takımımın bank asya birinci ligde 8 haftada 1 puanı var. kötü oynayıp aldığımız puanları sildiriyorum direk ben. asıl devrimi ertuğrul sağlam değil biz yaptık. bak adamlar hala kovmuyor beni. gerçi başkanla arada ilgileniyorum ama, ehehee.
hadi ablam hadi. endüstriyel futbola kapılmayalım, değerlerimize sahip çıkalım.
sonuç olarak şöyle baktığımda, her iki görüşe de hak veresim geliyor. karar sizin; her şey üç puan mı yoksa önemli olan güzel futbol ortaya koyabilmek mi? kolaylıklar!
