hani kimse görmediği için pek bir sıkıntı olmuyor ama ne vardı sanki tüm insanlar başarılı külot seçimleri yapsa. eskaza eğildiğimde ortamdaki insanlara mahçup olma ihtimalimi düşünmekten yemeden içmeden kesildim, sütten kesildim.
beni yakından tanısanız, yani içi çamaşırlarımı görbilecek kadar bana yaklaşsanız öyle bir depara kalkarsınız ki bu kalkışa kendiniz bile şaşarsınız. stilistle mi çalışayım şu genç yaşımda? krem rengi diyorum sana, mavi diyorum, kahverengi diyorum, yeşil diyorum, kusmuk rengi baksır diyorum... daha nasıl anlatabilirim böbrek şırıngalayan onmaz acılarımı.
ben artık durumcuyum ama gene konuya daldık. durumculuk murumculuk hak getire oldu. dur şimdi:
"sabah kalktı. 'gardolap' dediği gardırobuna baktı. marjinal insandı. iç çamaşırı giymek rafine zevklerindendi. likralı bi külot aradı gözleri. hepsi birbirinin aynı çamaşırları görünce siniri kalktı. bu nasıl bir rafine zevklilikti? italyan milli takımının sembolü gök mavisinden başka renk görememek ne demekti? renk yoktu, alır kağıdı yoktu el bozulmalı, kağıtlar karılmalı ve yeniden dağıtılmalıydı..."
