bir nevi maziyi canlandırmak, güzel günleri hatırlamaktır. sevgiliyle sımsıkı sarılıp ıslanılan günler gelir akla. saatlerce birlikte geçirilen günler, birlikte yenilen yemekler, birlikte yatılan yatak, kokusu, tenindeki sıcaklık, seviştiği... yağmur tek başına yeter bunları hatırlatmaya zaten de kulaklık bir müzik eşliğiyle yardım eder sadece. dudaklarındaki o "sevgilim" deyişi gelir akla. gözlerindeki parıltı, ellerindeki titreklik ve yüzüne dokunduğundaki tebessümü hatırlatır, ama ne var ki bunlar yalnızca birer hatıra güzel şeyler ama geride, eskide kalmış güzellikler. yağmur dindiğinde bütün hepsi kaybolur gider. ve yalnızlık yeniden başlar.
Mesela Hiç romantik değil. düşünsene bi tarafta makyajı akmış bi kız diğer tarafta topiği akmış bi adam. Her şey tüm çıplaklığıyla ortada. Amk ayrılma sebebi.
Düşünmesinin bile mutlu hissettirdiği bir eylemin uygulaması kendinden alıyor insanı. Kar yağmur farketmez. Asla vazgeçmeyeceğim bir aktivite. Bilhassa ağlarken başlayıp gülerek bitiriyorum o yolu.
