12-13 yaşlarındayken arkadaşlarla iddialasirdik. Şunu yapamazsın bunu yapamazsın diye. Yine birgün köydeyiz ve yanılmıyorsam yaz ayındayız. Bir arkadaş dedi ki gece mezarlığı bastan başa yürüyerek geçemezsiniz. Biz üç arkadaş iddiaya girdik. Kaybedenler dondurma ismarlayacak. Neyse gece oldu. ikisi geçti benim totom yemedi. Çünkü gerçekten korkutucu. Üstelik bası bos köpekler var. Kaybettim iddiayı. Sonra dondurmalarını aldım ama yediremiyorum da kendime.
Ertesi gece dedim ki yapacağım bu işi. Girdim mezarlığa. in cin top atıyor. Bir de o zamanlar daha çocuğuz, cin-peri hikayesi dinlerdik büyüklerden. Onlar aklıma geliyor. Büyükler anlatırdı, mezarlıkta taze ölünün üzerine nur inermiş, bilmem kim o nuru görmüş yemyeşil bir nurmus. Yok öbürü ses duymuş vs vs. Ne kadar metafizik hikaye anlattılarsa hepsi mezarlığı turlayana kadar aklıma geldi. Mezarlığın sonuna gelince kendimi nasıl dışarı attigimi bilemedim korkudan donuma sıçacaktım nerdeyse.
bazen yaşama sorunsuzca devam etmek ve huzur bulmak için yapılması gerekli olan tek şeydir. her sabah aynı korkunun kalpte olduğunu hissetmektense korkuyla savaşıp zafer kazanmak daha önemlidir.
Korkuya bağlı olarak gelişme gösteren bir durum. Her insan belli şeylerden korkar. Bu maddi gelecek kaygısı olabileceği gibi, nesnel ya da canlı varlıklar olabilir.
Her ne olursa olsun, bir iş olacağı yöne gider. Korkunun üzerine gitmekte fayda vardır. Evet.
