tahmin edileceği üzere, cümle kurmayı unutmaktır aslında. insanlarla olan, daha doğrusu olmayan iletişimsizlik kadar, kitap okumamakta buna etkendir kesinlikle. hadi konuşmayı unutmazsın tabii de. cümleye girerken, dost arasında, biriyle, karşı cinsle vs vs , konuşurken, o diyeceğin cümle aklına gelmez, hani ne denir, sen söyle vs gibisinden araya cümle sıkıştırılır istemsizce. bu istemsizliğin, kitap okumamaktan kaynaklandığını düşünüyorum. ve bir de, insanlarla diyalog kurmaktan çekinmekte buna etken tabii.
Kitap okuma olayını abartmak sosyal ilişkilerinizi, konuşma sıklığınızı azaltır. Bi dönem adeta cümle kuramaz olduğum, diyaloglarda hızlı cevap veremediğim anlar yaşadım. iyi bişey değil. Sağlıklı da değil. Her şeyden evvel insanız, iletişim çok önemli.
Çok sıkıntılı bir durumdur. Kesinlikle bu durum iki sene önce bende de vardı. Sana tavsiyem kalabalığa girmen ve karşıda ki insanı taklit etmen. Bir süre sonra düzelirsin. He birde konuşunca konuya odaklanman lazım. Başka şey düşünme sadece o konuşacağın olaya odaklan.
Konusmayı unutmak mı konusmamayı tercıh etmek mi dıyelım? Bu satırlara bunlar ıcın cok uzun cumlelerım var ki konusmuyorum sadece yazıyorum. Bunun bılıncı ıle açık konusuyorum. Kendimi defalarca ıfade etmekten veya karşımdakinin anlamayacagını anladıgım bır cumlenın başında, karsımdakı ınsandan yeterlı kapasiteyı algı kapasitesınden bahsediyorum alamayacagımı yarı yolda anladıgımda cümlelerimi kısaltmaya baslarım. Algısı açısından basıt kelımelerı seçerim çünkü her türemiş kelime yeni bir soru işareti olucaktır. Bu da benı tekrar kendimi açıklamaya yoracaktır. Bunları fark ettıgımden beri daha az cümle kuruyorum daha az tüketiyorum kendimi. Sonuç itibarı ıle konusmayı unutmus bırı degıl konusmayı fazla tercıh etmeyen bırıne dönüştüm. Yaklaşık üç yıldır sanırım böyleyım. Daha sessiz bir insanım. Ve bundan sonrada hayatımın boyle gececegını anlarken sadece düşünmeye odaklı oldum. Odak noktası ınsana nelerın farkına vardırdıgını anladıgınızda ise daha da sessiz kalıyorsunuz.
