daha doğrusu olamamak durumudur. insanın kendini en iyi ifade etme biçimi konuşmaktır evet. fakat, konuşkan biri olmamak veya olamamak çokta kötü değildir. hani, etliye sütlüye karışmamak değil tabii ama, gereksiz, sırf konuşmak için konuşmamak lazım. orada , şurada burada her neyse, o kadar istemediğim şeyler konuşuluyor ki, midem bulanıyor lan artık. hayır konunun ne olduğundan ziyade, anlatım biçimi, samimiyetsizlik, gereksizlik falan.
Benim için dert olan durum, millet sabah yolda gördüğü kediyi bile anlatırken heyecanlı heyecanlı sanki çok önemli bir şeymiş gibi bahsedebiliyor ama ben gerçekten ilginç ve önemli olmadıkça susmaktan yanayım, eh ortamlarda konuşsana ee sen niye konuşmuyorsun diye de uyarılar alıyorum ve hiç hoşuma gitmiyor, dikkatimi çekmeyen belli başlı kişiler ve konular dışında dinlemeyi seviyorum. insanlar da ilginç, bulmuşsunuz dinleyecek birini konuşun işte ne darlıyorsunuz?
konuşkan insanları görünce halime şükrediyorum, boş boş onları dinliyorum, ne anlatıyorlar ne demeye çalışıyorlar kendileri de bilmiyor bence, konuşkan olmak mesele değil, mesele dolu ve mantıklı konuşabilmek, birilerinin sizi dinliyor olması önemli sonuçta, sessiz sakin insanları daha samimi buluyorum, en azından birazını.
benimdir. zaten çok konuşunca anlaşılmayacağımı düşünenlerdenim. o yüzden, fazla konuşmayarak, anlamayı ve anlamak istemeyi tercih ederim. yerinde bir kelime konuşursan, o kelimenin ağırlığını verebilirsiniz karşınızdaki insanlara zaten.
boş konuşmaktan ise konuşkan biri olmamak daha yeğdir denilebilecek durum olmakla beraber, esasen konuşmanın bir ihtiyaç ama susmanın bir sanat olduğunun farkında olmaktır.
