çok yakın bir arkadaşımın başına gelen olaydan alıntıdır.
klasik olarak sahneye tek kişi çıkar ve arkadaşımdan tutkulu, üzgün, mutlu vs. gibi birçok mimik ve jest yapması istenilir. elinden geldiğince yapar fakat o kadar çok şey istenilmiştir ki artık bunalmaktadır. ve diyaloglar şu şekilde akar;
- evet, şimdi de bize klarnet ol bakalım.
dünya beyefendisi(abartmıyorum hakikaten oyledir) arkadasım kendinden hiç beklenmedik bir hareketle arkasını döner, eğilir ve agzından su cumle dökülür.
- siz üfleyin, ben sesi cıkartırım.
sonucunda da bu kıvrak ve pratik zekayla alınmasını beklersiniz değil mi? fakat böyle olmaz ve juri bu ne saygısızlık diyip arkadaşımı kovar. yazıktır.
