üniversiteye yerleştiğimde annemle birlikte bütün üniversiteye hazırlık kitaplarımı bi çuvala doldurup en yakın apartumanın kalorifer kazanına savuruvermiştik. evet, onları yanarken görmek oldukça keyifliydi. işte ben böylece daha evvel kütüphaneler yakmış olanların hislerine vakıf oldum. iskenderiye kütüphanesi'ni kimin yaktığı o kadar da önemli değil, anladım ki sevilmeyen kitapların yakıldığını seyretmek insana müthiş keyif veriyor.
"hay (...) kültür düşmanı!"
evet. geçen gün de lise bir'de satın aldığım, bize "kültür demokratikleşmeli" sloganı altında sahici bir şeymiş gibi yutturulan bordo & siyah ucuzcu yayınının savaş ve barış baskısını yaktım. kültür düşmanıyım. hatta bi arkadaşım da savaş ve barış'ı kendisine ödünç vermemi istemişti de vermemiştim. işte tam burgoslu jorge'yim ben dostlar. hadi hepiniz rahip william kesilin bakalım... neyse.. o savaş ve barış isteyen adama gittim iletişim yayınları'nın istanbul ofisinden iki tuğla söktüm de verdim cebimdeki paraya kıyıp da. sen kimsin lan?
Kitap yakmak, adı üstünde herhangi bir kitabı herhangi bir nedenle yakmaktır. Kitap yakmak, aslında o kitabın yazarına ve emeğine yapılan saygısızlıktır hatta bir tür barbarlıktır. Kitap yakmanın asıl amacı, ilgili halkın geçmişini unutturmaktır.
Tarihteki ilk kitap yakma olayı, Çinli Qin Hanedanlığı döneminde gerçekleşmiştir. En ünlü kitap yakma olayı ise iskenderiye Kütüphanesi'nin yakılmasıdır ve Reconquista'dır. Nazi Almanyası döneminde de baya bir kitap yakıldı.
