Özellikle de büyüdükçe başa gelen bir durumdur, insanları tanıdıkça, sağlam darbeler yedikçe karar verirsiniz ama yine de sosyal bir varlıksınız neticesinde, her ne kadar güvenmeyeceğim deseniz de yine aynı hatalara düşüp düşüp kimseye güvenmeyeceğim artık klişesini tekrarlayıp durursunuz.
Ben olmama rağmen güvendiğim dediğim insan tarafından sağlam darbe aldım.Kimseye asla bu onu yapmaz demeyin,insanoğlundan her şey beklenir,kimseden beklenti içinde olmayın.
Kimseye inanmıyorum.. Kimseye güvenmiyorum.. Kimsenin büyük büyük sevgi cümleleri bana inandırıcı gelmiyor.. Kimsenin samimi olduğuna, vazgeçilmez laflarına kanmıyorum..
Kendi halimde.. Kimseye dokunmadan.. Kimseyi üzmeden, üzülmeden.. Kimseden bir beklentide olmadan.. Sessiz, sakin yaşamak istiyorum sadece!..
Öyle kötüdür ki, canınızdan çok sevdiğiniz herkesin bir gün gideceğini düşünerek yaşarsınız. Her an sırtınıza hançer saplanacakmış gibi kuşkuyla yaşarsınız. Sevdiklerinizden iyilik beklemezsiniz. Yaptığınız iyiliğin karşılığında kemlik görme ihtimali hep zihninizde kalır. O yüzden "o sevmese de ben seviyorum" deyip durursunuz. Bu kişi anne ve babanız bile olsa mutlak surette güvenmezsiniz.
Birine güvenmek için sizinde birilerine güven veriyor olmanız gerekir.
Eğer siz dürüst ve güvenilir bir insan olursanız karşınızdaki de nankör değilse sizi hic bir şekilde hayal kırıklığına uğratmaz aksine verdiklerinize layık olmaya çalışır.
Ama şimdi herkese de güven olmuyor orası ayrı mesele.
