durdum, öyle çaresiz, ve hatta yapayalnız durdum. sen gidiyordun, bense izliyordum sadece.bir an ellerimi uzattım, tutamayacağım kadar uzaklaştığını bilmenin güveniyle belki de, sen o ellerden habersiz gidiyordun hala, bense sonra gözlerimi kapattım, görmezsem daha kolay olurdu ya hani, kapanınca karanlığa bakacaktım ya sadece, oysa öyle olmadı, gözlerimi kapadım ve sen geldin, yanında da gittiğini bilmenin acısını getirdin,
her zamankinden bile güzel gülüyordun, nefesin kadar sıcaktı gözlerin, ben sana baktım, ve çok ama çok daha fazla acıdım, çünkü acıttın. dayanamadım nihayet açtım gözlerimi, sen gidiyordun, arkana bile bakmadan gidiyordun hala, ilk defa korktum senden, arkana dönüp bakmandan korktum, acıdığımı görmenden korktum. ben yalnızdım, sen gidiyordun, bitmek kadar kesin, son kadar net gidiyordun.bense biraz önce o kadar yakındım ki sana,
uzansam tutsam kollarından sıkı sıkı, bırakmasam, hatta çeksem seni, sarılsam, hem de kımıldayamayacağın kadar güçlü sarılsam, ama gidiyordun, bense artık izliyordum.
keşke öylece ayakta duramasaydım ardında, keşke bir şeyler yuvarlansa, düşse de gururumu ezseydi, keşke son cümlelerin kalbime çökmese, çökmese de bağırmasına izin verseydi,
gerçi onu bile diyemedim ama,
keşke gitme demek yetseydi.
