6 yaşında falanım o zamanlar; bir gün dedeme dedim ki "dedeciğim dedeciğim ne olacak bu ehl-i sünnet vel-cemaat'in sonu?" dedem şöyle hafifçe gülümsedi uzaklara bakarak konuşmaya başladı ve "ey oğul bir gün gelecek erenlerden olacaksın bunu artık görmeye başladım hatta takva'da beni bile geçeceksin öyle mutlu oluyorum ki... her neyse sorunun cevabına gelecek olursak eskiler bir kıssa anlatırlar detaya girmeyeceğim o kıssanın özeti şudur ki "siz develerinizi koruyun allah kabeyi korumasını bilir" unutma evlat bunu tamam mı?" dedi.
sanırım ikimiz de gözyaşlarına boğumluş halde namazlarımızı kıldık ve camiden uzaklaştık. o günler aklıma geldikçe her zaman derim ki "ne zaman boş bir sokağa girsem ve o boş sokağın ortasında ne zaman bir masa görsem ve o masada ne zaman bir adam çorba içiyor olsa arkama bakmadan uzaklaşırım" bu da kulağınıza küpe olsun.
