Bu sendrom tüm taraftarlıklarda, partizanlıklarda , inançlarda bulunur.
Sanıyorum ki kişi hayatının amacı olarak gördüğü fikirlerini yalnızlaştırıp ona kutsallık atfederek kendi ruhunda fikrinin hakikatliğini pekiştirmektedir.
Kabaca birkaç örnek verecek olursak ;
Hristiyanlar diğer tüm dinlerin kendilerine karşı olduğuna inanırlar.
Hatta haçlı seferleri sırasında müslümanların, yahudilerin ve hatta mecusilerin kendilerine karşı birleştiğini öne sürerler.
Müslümanlara göre diğer tüm dinler islamın gerçekliğine karşı mücadele vermekte ve bir gün dünyanın tümden müslüman olacağı hakikatiyle savaşmaktadırlar.
Yahudilere göre kimse onları sevmez ve yok etmeye uğraşır.
Solcular ülkücülerle islamcıların kolkola kendilerine karşı olduğunu öne sürerler.
Ülkücüler solcularla islamcıların birlikte ülkücülüğe karşı cephe aldığını düşünürler.
islamcılar milliyetçilerin ve solcuların kendilerine karşı birlikte olup kendi fikirlerini yansıtan partileri devrimeye çalıştıklarını düşünürler.
Türkler tüm dünyanın kendilerine düşman olduğunu düşünüp bu yüzden mücadeleye tutuşurlar.
Oysa diğer ırklarda da bu vardır. Bütün halde gördüğümüz avrupa ülkeleri bile birbirlerinin kanını içmişlerdir.
