normal insan karşısında bazen birden duralaması, bütün üstünlüğüne karşın kendisini seve seve sıçan gibi görmesidir.
Üstün anlayışlı olmasına üstün anlayışlıdır, ama olup olacağı bir sıçandır! oysa karşısında bir insan, kendisinden farklı bir şey vardır. Asıl önemlisi de kimse ondan istemeden kendisini sıçan saymasıdır... buna dikkatinizi çekerim!
Şimdi bu sıçanın neler yaptığına şöyle bir bakalım:
Zavallı sıçan ilk gücenikliğinin yanına sorular, kuşkular biçiminde bir sürü yeni küçük düşürülmeler, gücenmeler atmıştır.
bir sorunun karşısına yanıtsız kalan daha nice soru koymuştur; sonunda bir de bakmıştır ki, kuşkulardan, yersiz heyecanlardan ve en sonunda onunla insafsızca alay etmeyi iş sayan müdür, yargıç kılığındaki içi dışı bir, işini bilen adamların tükürüklerinden oluşan pis bir çamur, bulanık, kokuşmuş bir karışım kuşatmıştır dört bir yanını...
Bu durumda karşısında sıçanın tutacağı tek yol, her şeye boş vererek, kendisinin bile inanmadığı, küçümseyen, yapmacık bir gülümsemeyle utana sıkıla delikçiğine sıvışmaktır.
Orada, leş gibi kokan iğrenç yeraltında, alaya alınarak gücendirilmiş sıçancık yavaş yavaş kine; soğuk, zehirli, özellikle sonu gelmez bir kine boğulur.
Ve bu Kinini kırk yıl en ince, en utanç verici ayrıntılarına dek anımsayacak; her anımsayışta kendinden daha bir yüz kızartıcı şeyler ekleyerek, bu uydurmalarıyla kendini yiyip bitirecektir...
Fakat kırk yıl ses çıkarmadan yeraltında otururuz, ama bir fırsatını bulup yeryüzüne çıkarsak çenemizden kurtulamazsınız...
(bkz: Fyodor mihailovic dostoyevski)
iş yerinde bölge müdürü tarafından fırçalanınca, yaşadığım durumdur.
Akabinde Utana sıkıla tuvalete gidip, klozete oturmuş ve sıçancık gibi hissetmiştim. swh
Sıçmak sizi hem mutluluk hem de hayal kırıklığı gibi duygusal uçlarda yaşamaya zorlayabilir. Neden böyle hissettiğinizi ve bu durumla başa çıkmak için neler yapabileceğinizi gelin birlikte inceleyelim..
