Plastik bir çok sektörde çeliğin şanını sarsacak bir malzeme haline geldi. Ancak tamir edilebilirliğinin çelik vb. Malzemelere göre zorluğu bu şekilden şekilde giren polimerin önemli bir dezavantajı.
içlerinde pensilvanya Üniversitesinden melik demirel in de bulunduğu bir grup bilim insanı uzun yıllardır plastiğin kendi kendini onarabilmesinin çaresini arıyor.
Mühendis melik Demirel 1990 lı yıllarda bu keşfin peşinden koşan Nancy sottos un çalışmalarının izinden gitmiş fakat bunu bir adım ileri taşımış.
Mühendis melik Demirel plastik malzemenin içinde bir katalizör yerine onarım tepkisi ısının, basıncın etkisiyle veya suyla tetiklenen bir polimer geliştirmiş. Bu malzemedeki proteinler kopan hidrojen bağlarını yeniden kurarak malzemenin kendini onarmasını sağlamış.
Demirel ve ekibi şimdilik köpeklerin çiğneme oyuncaklarını ve lego parçalarını onarmayı başarmış.
Michigan Üniversitesinden polimer bilimci olan Scott zavada ise havayla tepkimeye giren polimer bir sıvıyı polimer katmanları arasına hapsederek kendini onaran bir malzeme üretmiş. Zavada nın keşfinde Polimer malzeme delindiğinde katmanlardaki malzeme havayla tepkimeye girip 1 saniyeden kısa bir sürede sertleşerek malzemeyi onarıyor.
Bunların önü hayli açık keşifler olduğu ortada.
Belki de ileride bu malzemeleri uçak, otomotiv sektöründe uzaya gönderilen uydularda ve hatta onarılması her zaman soRUN olan uluslararası uzay istasyonunda kullanmak mümkün olacak.
