Bob marleyin sözündeki gibi bir şeydir. Kendi kendime konuştuğum kadar kimseyle konuşmuyorum. Sebep delilik değil. iyi bilirim ki insanı en iyi kendi dinler.
hep en zevklisidir. cunku ne anlatirsam anlatayim karsimdakinin anladigindan eminim. kendimi cok iyi anliyorum. ama bi sikinti var. bazen icimden konusurken tek bi kelime takiliyo aklima onu soyleyip duruyorum ve disimdan da soyleyene kadar gecmiyo bu.
yürümekten nefret eden, ancak konuşmayı çok seven şahsımın yalnız başına yürürken farkında olmadan yaptığı eylemdir efenim. arada bir duraksar ben napıyorum amk deli miyim ben der, sonra siktir et, nerde kalmıştık deyip çok devam etmişimdir.
almancayı unutmamak adına boş zamanlarımda kendi kendime yaptığım eylem.
kendi kendine konuşsana deli derler ben almanca konuşunca ne derler bilemiyorum. pek güvenemiyorumda.*
