çoğu insanın çoğu zaman yaptığı ama aslında mantıksız olan durumdur. insanın kendi cümlesini önceden kestirebilmesi ne kadar güdük bir durum.. bazen kendimi dört köşeli kilitli kutu gibi hissediyorum. bi çatlaktan çıkıp kendimle bilinçsizce konuşmak falan istiyorum mesela. nasılsın diyim cevabını kestiremiyim. çıkiyim kendime;kafam bi milyon konuşmak istemiyorum! giv mi e breyk! falan diyim istiyorum.
kendi kendimin dostu olmak istiyorum, hep öyle derler ya hani. sanki şu bahsini ettiğim olayı tecrübe etmiş adamlar, "en biyük dostum; kendim!" hadi ordan süpermen. benle o insanın farkı nedir soruyorum, cevabı yanda yazıyo beynin sol lobunda. takıldığım nokta bu arkadaşım benim. tüm soruların cevabı yanında verilse hayat çok sıkıcı olmaz mıydı, olurdu. bu yüzden insanlar kendilerini sıkıcı buluyolar.
son 1 aydır kendi bedenimden çıkıp kendimle vakit geçirmek istiyorum ben. kızdım mı döviyim, hastalandım mı patates soyiyim, domates çorbası yapiyim, 2 el satranç oyniyim kendimi yeniyim. gelin el ele verelim, bende bi beden varken 2. niye demeyelim!
sabahtan akşama kadar yaparım ben bunu yalnızsam. aynanın karşısına geçer konuşurum anlatırım durmadan karşımda biri varmış gibi. sanırım o an karşımdakine anlattıklarım gerçekten hissettiklerim, kendimden sakladıklarım. kendimden sakladığım şeyleri kendime söylemiyorum ama aynanın karşısında beni dinleyen bir başkası var. ah bu kendi kendimi kandırmaca oyunu son bulunca çok güçlü, yıkılmaz bir kadın olacağıma inanıyorum. çok eğlenceli değil mi ama?
bazen kendi kendime konuştuğumu fark ediyorum ve diyorum ki; "bundan sonra kendi kendime konuşmayacağım, söz mü, söz." bir yerde yanlışlık yapıyorum sanırım.
delilik belirtisi olmamalıdır.
insan konuşuyor kendi kendine efendim. şöyle ki;
konuştuklarınızı insanların duymasını istemezsiniz kendi kendinize konuşursunuz.
konuştuklarınızı duymak istemezsiniz kendi kendinize konuşursunuz.
yemek yerken, kitap okurken sürekli aklınızla konuşursunuz.
ileri boyutu obsesiyon'dur. yapmayınız.
Kafamın içinden tutunda dışına taşırdığım eylem. Kimse belki anlamıyor saçmalıyor diyiyorlar ama rahat ediyorum. Otobüslerde sokakta içimden yalnızken dışımdan.
yalnızlık göstergesi denebilir.
Bazen sıkılırsın ama konuşacak kimseyi bulamazsın tek çare duvarlar, ayna ya da evdeki cansız varlıklardır. Sende farkına varırsın ne kadar zor durumda olduğunun ama telefonu eline aldığında tüm listede arayacak tek bir kişi bulamazsın. *
Delilik belirtisi değildir.insanın bir çeşit kendini rahatlatma ve terapi yöntemidir.Dinleyen biri olmamasıyla alakası yoktur insan kimseye kendisine olduğu kadar açık olamaz.
sıkça yaptığım, alışkanlık haline gelen hareket. bunu hayal kurma, kendimi başkalarının yerine konuşup, sonra cevap verme, takip ediyor. neden yaptığımı beilmiyorum ama uyumadan sabahlara kadar bu alışkanlığı devam ettirdiğim kötü davranış.
