Nadirliğini kaybetmiş bir eylem. Hemen hemen herkes bunu yapıyor artık. Neden mi?
Her yerde orijinal tepkilerden uzak ve sürekli izleniyor gibi hareket etmekten insan gerçekten yalnız kaldığı ilk fırsatta kendi özgün davranışlarına kaçış yapıyor. Yalnız kaldığı bütün zamanların dışında asla istediği gibi davranmıyor veya davranamıyor. Çünkü ya izleniyor, gözleniyor ve bu onda artık alışkanlığa dönüşüyor ya da daima poz verir gibi yaşıyor. Dolayısıyla da evde, odada veya tuvalette yalnız kalınca hemen o kaçınılmaz kendi kendinelik vuku buluyor.
sık sık yaptığım eylem. kendi kendime konuşup kendimi tartarım. sonra tartılmış ve kıvamlı halimle yorulmuş dudaklarımı sahibi başkası olan şehvetli dudaklara bırakır güzel bir dudak masajı hizmeti ile kendime gelirim.
bazen de bir başkasına konuşurum saatlerce, o zamanlarda tartamıyorum ama kendimi. ne varsa artık dilimin ıslaklığında havayla temas ettiğinde kuşları öldürüyor. sonra o bir başkası da dinginleşiyor. akabinde ikimiz de kurumuş dillerimizi kendi damaklarımıza yapıştırıp uyuyoruz. bazen düzenli bir seks hayatındansa düzenli uykuların olması daha güzel oluyor.
hergün düzenli olarak, sabah uyandıktan sonra 1.5 saat ve gece yatmadan önce 2 saat yaptigim meditasyon. bu eylemi gerçekleştirirken yanımda birinin olmamasına dikkat ediyorum.
beni en iyi dinleyen kendim olduğu için her şeyimi kendime anlatıyorum.bazen baya baya sinirleniyorum, kavga çıkartacak oluyorum ama yine de ne anlatırsam dinliyor sağolsun.
teşekkürler kendim..temiz delirdik.
phalerialı demetrius, demosthenes'in dilindeki pelteklikten ve telaffuz güçlüğünden kurtulmak için ağzına küçük çakıllar doldurup, bu şekilde durup dinlenmeksizin yazılar ve şiirler okuduğunu anlatır.
Yolda, arabada, özellikle bir işle meşgulken yaptığımdır. Hatta birilerinin göreceği yerden geçerken kendi kendine konuşma deli sanacaklar seni deyip dudaklarımı kıpırdatmayı bırakıyor ve iç sesimle konuşuyorum.
Kendim kendime diyorki çok canın yanıyorsa içli birşeyler yaz. Sonra diyorum ki yine kendime; hangi kelimeyi kullansam bilmiyorum. Yada hangi kelimeleri önlü arkalı cümle yapsam? Sonra yine diyorum ki kendime; sus!
eğer önemli bir konuşmaya gidiyorsam, bir iş toplantısı, bir iş görüşmesi ya da arkadaşımla önemli bir konu veya ailesel bişey, olmadı en ufağından tartışma. o zaman yolda giderken, olası gelecek soruları ve benim olası verilecek cevaplarım, cevaplarım karşısında gelebilecek olası tepkileri kafamda bildiğin yaşıyorum, bildiğin kafamda bir toplantı falan oluyor. bazen öyle bir kaptırıyorum ki el kol hareketlerim, yüz mimiklerim bile hareket haline geçiyor. yani dışardan biri görse, "cinleri mi var, kafa gitmiş" der herhalde.
