Yıllardır yaptığımdır. Bilmeden bilerek fark etmeden seni ararken yaptığımdır.
bazen kendimde bazen güzel bazen ise telaşlı bir sokaktan giderken birden bire başıma geliverendir.
Hiç bilmediğimiz bir yerde amcamların evden çıkıp da kafamıza estiği gibi yürüyüp yapmaya çalıştığımızdır. Sonuç ne mi evin sokağında bulduk kendimizi. Yok arkadaş kaybolmayı bile beceremiyorum!..
kimi zaman özgür hissettirir kimi zaman telaşlandırır.
kendinde kaybolmak mesela. kulağa garip gelse de vardır böyle bir his. gelip geçiçi bir buhran da denilebilir. telaşlandırır, aradığınızı bulamazsanız kendinize yabancılaşabilirsiniz bile.
umarım sadece özgürlüğü hissettirir herkese her seferinde.
--spoiler--
bir tv kanalı güney doğu illerine belgesel
çekmeye gitmiş. köy köy dolaşacaklar, ahalinin halini, günlük yaşamını anlatacaklar. bir köyde yaşlı bir amca bulmuşlar, sohbeti kuvvetli.
- amca, sen bize en mutlu günlerinden birini anlat, biz de kaydedelim. alem görsün ne mutlu günleriniz var!"
amca başlamış;
-bi gün hamdo'nun eşegi gayboldi. daga gittik, eşegi aradık,aradık. eşegi bulduk, çok sevindik. o sevinçle hepimiz eşegi...."
yönetmen bir panik atlamış,
- kes, kes, kaydı kes!"
amcaya dönmüş;
- aman amca ne yapıyorsun? hiç öyle hikâye olur mu? eşekli filan. sen bize başka mutlu bir hikâyeni anlat"
amca başlamış;
-bi gün memo'nun garisi gaybodi. daga gittik, gariyi aradık. gariyi bulduk, çok sevindik. o sevinçle hepimiz..."
-aman aman amca, anlaşıldı! sen boşver mutlu hikâyeleri, sen en iyisi bize en üzüldüğün hikâyeyi anlat!"
amca başlamış;
-bi gün daga gittim gayboldim.
--spoiler--
bazen ciddi ciddi korkusunu yaşadığım durum. normal mi bilmiyorum. bu korkunun bir adı var mı acaba, bir hastalık falan değildir inşallah. korkuyorum sözlük.
rutinlerin içindeyken, ani çıkışlar olur bazen hayatta... umulmayan, beklenmeyen bir zamanda yürünülen yolda büyük çatlaklar oluşmuştur, içine düşüverir insan ve kaybolur gider bilinmeyen bir karanlığın içinde...
kendinden uzaklaşmak, ruhunu hissedememek ve onu kaplayan çiziklerden dolayı kalbini tanıyamamaktır. kaybolmak, aynadaki suretine dahi yabancılaşmaktır.
çocukken çok insan evladının başına gelmiş olan olay .
genellikle gezmeye gidilen yerlerde dışarıya oynamaya çıkıldığında biraz merak birazda yaşın verdiği geri zekalılıktan "aa dondurmacı", "aa seyyar satıcı " diyerek satıcıların peşinde koştururken birden kafaya dank eden "ulannn ! nerdeyim ben" sorusu ile çevreye bakınılmaya başlanır her yer yabancıdır ilk başta bozuntuya verilmez pek "şu köşeyi dönünceydi galiba" diye kendi kendini teskin etmeye çalışır insan ama köşe dönünce anlaşılır ki saçma sapan bir yerdesin kedi yavrusu gibi bakışlar atılmaya başlanır bir-iki köşe denemesi daha yapılır onlarda da yol hatırlanmazsa "ahanda şimdi sıçtık kayboldum çingeneler alacak beni kolumu bacağımı kırıp dilenci yapacaklar, ya da şurdaki tipsiz herifler kesin sikecek.." şeklinde kötü düşünceler kafada cirit atmaya başlar,
bir kenara oturur annemi babamı da bir daha göremiyecem diye düşünürken ağlamaya başlarsın karşıda duran tipsiz adamlar "ulan recep abinin çocuk değilmi " diye konuşa konuşa yanınıza gelirler "ne haber ulan bacaksız kayboldun mu yoksa" diye sorarlar zaten adamlardan kıllandığın için cevap vermek istemezsin sümüklerini sile sile uzaklaşmaya çalışırsın ama adam arkadan seslenir "sen recep abinin çocuğu değilmisin" kafanda şimşek çakar "aha ! babamı tanıyorlar lan" zınk diye adamlara döner yanlarına gelirsin ağlamaklı sesle "kayboldum ben" dersin gülerler gülerler "dur ben recep abiye haber vereyim" der gider iki dakika sonra babayla beraber geri gelir babayı görünce ilk önce korkarsın ama bakarsın ki baban gülüyordur yelkenleri iyice indirip "üüöööeee baba diye sarılırsın bacağına" baban gülerek "ne oldu ulan kayboldun mu keraneci" der.
sonuçta babanın yanında 1 metre bile uzaklaşmadan eve gelirsiniz baban bir iki telefon eder sonra çıkar 10 dakka sonra anne telaş içinde koşarak gelir "nerdeydin sen allahın cezası aklım gitti" diye sağlam bir sopa atar bir güzel yatar uyursunuz güzel güzel.
