Kaybedeceğini biliyorsan kesinlikle kaybedersin, ilk önce kazanacağına inanacaksın sonra bunun için ne gerekiyorsa yapmaya hazır olacaksın.
Bunun sonucunda kaybetsen bile aslında kazanan olursun, sonra farkına varırsın ki kaybetmek kazanmak diye bişey yoktur. Sadece durumlara bakış açımız ve onları hakkında düşüncelerimiz vardır.
insanın yaşama sevincini elinden alan ve ciddi sıkıntılara yol açan bir eylem bu.
2014-2015 senelerine bunu ziyadesiyle yaşadım. Psikolojimin bu kadar kötü olduğu bir dönem daha geçirmedim. Hayatımın buhranıydı, şu an içinde olduğum vaziyet de ikincisidir belki ama onun yakınından geçmediğini biliyorum.
insanı kaybetmeye öyle alıştırıyor ki. Her şeyde kaybediyorsunuz. Hem madde hem de maneviyat kayboluyor. Daha öncesinde sahip olduğunuz şeyler buhar olup uçuyor. Her kayıpta diyorsunuz ki "artık alıştım, eninde sonunda bu olacak" hayır! Normal tepki bu değil. Verilebilecek en normal tepki "kararlar almam, muhakkak bir değişiklik yapmam lazım!" Demek olacak. Bir engeliniz yoksa Kendinizi kötü hissettiren, o kaybedişleri hatırlatan bir şehirdeyseniz o şehirden ayrılabilirsiniz mesela. Birileri size zarar veriyorsa arkanıza bakmadan gidebilirsiniz ondan. Bir uğraşı başaramıyorsanız alternatif bir uğraş her zaman bulunabilir.
hayatını memnuniyetsizlikler sardığında ve sana göre öyle akması gereken su tam tersi istikamette olduğunda dibe doğru istikrarla yol alıyorsun. Kurtuluşun da çoğunlukla senin çabalarınla değil dış etkenlerle oluyor. Çoğunluğu elde tutup öz çabayla kurtulmak daha iyi olsa da o kadae kolay bir şey değil.
zamanın pehlinde bir adam yaşlı sakat annesini sırtına almış hacca götürmek üzere yola çıkmış. yolda ne yaptığını soranlara yaşlı anamı hacca götürüyorum demiş. o kadar yolu nasıl gideceksin imkanı yok bırak vazgeç demişler ama nafile. yine yapamazsın bırak diyen birine adam "belki yapamam ama bu uğurda ölürüm" diye cevap vermiş.
ne olursa olsun mücadele etmek lazım. ne diyordu beckett: "Hep denedin, hep yenildin. Olsun. Gene dene, gene yenil. Daha iyi yenil."
