yaklaşık 1 saat önce yaptığım eylemdir. marketten gelmiştim. tam 13 kilo bir karpuz almıştım. arabadan indim. karpuzu kucağıma aldım. tam apartman kapısının önünde elimden kayar gibi oldu, düzeltmek için biraz sağa doğru eğildim, o anda ellerimin arasından kayıp gitti tutamadım. ' pılışkışşş' gibi bir ses çıktı etrafa dağıldı. başında ağlamaya başladım ' açaydım kollarımı gitme diyeydim' çevredekiler beni sakinleştirmeye çalıştı ama bunlar beyhude çabalardı. Daha sonra çok dağılmamış olan kısımlarını topladım eve çıkarttım. 1 kova su poşet alıp kapının önünü temizledim. Eve gidince annemin yorumu şu oldu.
- özürlü bu çocuk bir karpuzu taşıyamadı daha.
hemen babam atladı
- alışkın değil tabi biz bunlara hiç bir şey taşıtmadık ki, nereden bilsin. neyse yavaş yavaş öğrenir artık.
vay arkadaş hiç bir şey taşıtmamış yalanın dibi her alışverişten sonra arayıp aşağı gel taşımamıza yardım et, çöpü at, markete git, her gün okula giderken sırtımdaki çanta 20 kilo ama anlatamazsın ki bir hata gördüler ya direk felsefeye başlarlar.
NOT: karpuz çok güzel şeker gibi
çatırrtt ettiyse artık gidip mutfaktan çatal alıp bir güzel yemektir. ağlamaya zırlamaya gerek yoktur, kalan sağlar bizim olsun deyip yemektir arda kalanları.
