'sana biraz saçma gelebilir ama x ile görüşmeni istemiyorum' bu cümlenin söylendiği zaman, yer, bütün ayrıntılar kafamın içine kazınmış. kurtulamıyorum. zaten bu cümleden sonra ilk panik atağımı geçirdim. hüznüm, kederim ilk günkü gibi.
Benim robot sanılmam, sanki her şeye ses çıkarmaya hakkım yokmuş gibi sanılmam ve ses çıkarttığımda da verilen değeri anlamadığımın söylenmesi. Bu yani.
Binbir zorluklarla tek izin günümde gittiğim izmir'de (gidiş-geliş 20 saat) ziyaret ettiğim kişi tarafından istenmeyen kişiymişim gibi muamele gördüğüm andır.
ölümden sonra psikopat bir otopsici tarafından incelendiği zaman her halde.
gerçeği orada kesiliyor kırılmıyor. kalp kırılmaz ki. masallarda mı yaşıyoruz. her neyse.
Kardeş aynı hayatımı yaşıyoruz anlamadım ama bende de aynısı oldu bugün harfi harfine çözüm ne biliyomusun bir acdc açıp headbang yapmak giden gitmiş elimiz kolumuz bağlı.
olum benim çocukken bi kuşum vardı. bi sabah kaçtı dediler. ailesi geldi aldı götürdü dediler. şimdi daha mutlu dediler inandım aq. ufacık bebeyim daha. beş bilemedin altı yaşım.
yirmili yaşlarımdayım çok net hatırlıyorum. bir gün bir yerde muhabbet kuşundan bahis açıldı. bende güneşin öldüğünü ilk defa orda duydum.
lan gece oldu. bi fotoğraf vardı, ben bok kadar bebe resim çiziyorum elimde palet var bi tane. kuş palete konmuş pederde fotoğrafını çekmiş. onu buldum pc'den. baktım. öldün mü lan sen şimdi dedim. öyle bakıyor fotoğraftan. amına koyim bi ağlamak tuttu beni. içten içe.
haketmediğinizi düşündüğünüz durumların hepsinin yaşandığı an.
haketmediğim durumu yaşadığımı hissettiğim an, buna sebep olan kişiyi anında hayatımdan çıkarırım.
bir kere kalp kıran, bir daha iflah olmaz.
Merhaba çocuklar dendiğinde parmakla gösterilmediğim an o an her kişiden biri oluyorum, kendimi değersiz ucube sıradan bayağı avam pejulide vasıfsız ezik hissediyorum doktor.
Aslında birisi sanki hepsinden daha ağırdı. Canım dediğim arkadaşımı kardeşim dediğim adamla tanıştırıp evlenmeye karar verdikten sonra erkek olanının arayıp artık beni ve gülü arama dediği an sanırım. Peki tamam deyip kapattım neden bile demedim. Onca senelik arkadaşlıklar çöp oluyor. Sadece bakakalıyorsun.
bir kez kalbim kırılmıştı. ne oldu da kırıldı, net hatırlayamıyorum. beynim silmiş. çok uzun zaman olmadı gibi. kalbimin kırılışını hatırlıyorum, o hissi hatırlıyorum yalnız, nedenini hatırlamıyorum.
içimin gerçekten burkulduğunu hissettiğim bir andı. sonra öyle bir an yaşamadım. sevdiğim birinin yaptığı bir şeyle ilgiliydi sanırım. belki de bile isteye canımı yakmıştı, çok doğal bir andı ama bir yandan da. yüzleşmiştim. içim oynadı, ben sarsılır gibi oldum. bir şey diyesim, bir şey yapasım geldi, kendimi tuttum. zor tuttum. ne yapsam, ne desem ben zararlı çıkacaktım o an; kifayetsiz dedikleri durumu bana yaşattı sağolsun. kimdi... onu bile hatırlamıyorum. beynim öyle silmiş işte, nasıl beyinse. elbet aklıma birileri geliyor, olası birileri. ama net bir anı değil bu. belki hatırlamak işime gelmiyor. bilemiyorum. belki şimdi abartıyorum. ama üzülmüştüm, elimden bir şey gelmemişti.