Birisi, kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor. O yüzden değil mi, içimizde tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız?
“anlatsam mı, anlatmasam mı?” kararsızlığımız.
“bu sevgi beni acıtır mı?” kuşkularımız..
Her zaman seni üzecek birileri olacaktır. Tek yapmamız gereken; sevginin bize vadettiklerine güvenmeyi sürdürmek, ama kime ikinci defa güveneceğimizi de iyi seçmek. *
pıhtılaşma kavramına ihanettir nankörlüktür amk, kan alyuvar sıçıyor yarada pıhtılaşmaya kasıyor kabuk oluyor ve sen tutup kaşıyorsun, o kabuk sana nasıl sövüyor bir bilsen...
eğer bahsi geçen bitmiş bir ilişkiyse başta güzel lakin bir süre sonra deli gibi acı veren olaydır. ancak garip olan insanın bu acıdan bile zevk alacak bir yapıya sahip olmasıdır. çünkü insan anılarıyla yaşar.
