25 yaşında babadan harçlık almak, her gün "potansiyel işverenin" suratınıza kapıyı çarpması, arkadaşlarınız evlenip çoluğa çocuğa karışırken kız olaylarından çulsuzluktan vazgeçmek, sosyal hayatınızın sıfırlanması, parasızlık, yine parasızlık... Ama en kötüsü asosyallik, öyle ki birileri arar da sizi sorar diye telefonu bile kapatırsınız. Ne iş olsa yaparım abi durumuna geldiğinizden gidecek yol, atacak adım kalmamıştır. Her gün aynı rutini bir kez daha yaşarsınız. işe başvur, tavanı izle, belki işe yarar diye kpss çalış vs.. Artık öyle bir raddeye geliyor ki işler, utancınızdan bırakın insan içine, ailenizle yemek yemeğe sofraya oturmaya bile çıkamıyorsunuz. Kendinize cevaplayamayacağınız sorular soruyorsunuz, insanlar size bakıp acıdığı için, içinden "bundan da bir şey olmadı" dediği için, sizden ümidi kestiği için utanıyorsunuz, yüzünüz kızarıyor, sonra yeniden tavana bakıyorsunuz. Evet, yine tavana, hep tavana.
Ruha en ağır yaradır psikolojisi ayrı zor, maddi savaşı apayrı zordur .
Üniversite okuyan pırıl pırıl aydınlık gençlerin geleceğe karamsar gözlerle bakması çok çok üzücüdür. Her ekonomide sağ partiler iktisadi genişlemeyi, sol hükümetler istihdamın arttırılmasını misyon edinir fakat ülkemizde artık bu konuda tüm limitler dolmuştur. Devlet politikası olarak acil el atılması gereken hayati konudur.
her bölümü 45 dakika olan, toplam 130 bölümlük, 6 sezon diziyi 4 gün 5 saatte bitirerek artık uyuyabileceğimi düşünüyorum. işsiz miyim? evet kesinlikle.
işsizliğin nedeni ağır vergi yüküdür
vergiyi kaldırırsanız işsizlik yüzde sıfıra iner
tabi bunun yanında emekliye memuru polisinede çöpe atmanız gerekir
yani işsizliğin nedeni memurlara emekliye gereksiz maaş verilmesidir.
Askerden geleli 10 gün oldu ama işsizlik adamı mental yönden yıpratıyor.evde oturmaktan sosyal hayatı unutturur bu işsizlik.gecen biri merhaba dedi nasıl karşılık vereceğimi tökezledim nerdeyse:(
küresel çapta teknolojinin gelişmesi ve gelir adaletsizliği artışı ve özgürlüğün sınırlarının çizilmemesi ile birlikte artan sorun. maneviyat olmazsa (5 kişinin yiyeceğini 1 kişi yerse ve paylaşım olmaz, artı israf olursa), kendini sınırlama olmazsa (bakamayacağı çocuğu yapmak, kaynakları hesap etmemek). vs. bu türlü sorunlar olur.
tecrübesizliği bahane gösterilip işsiz kalan yeni mezunlar, hiçbir referansı (halk dilinde torpil) olmayan gariban üniversite mezunları, çok tecrübeli olduğu için yaşından kaybedip işe giremeyenler, basit görevler için anadil gibi ingilizce isteyip işe giremeyen arkadaşlar, başvuru yapıp aylardır bekleyenler, çalmadık kapı bırakmayanlar diye uzar gider bu liste.
öyle mülakat tekniği anlatmayla, analitik düşünmeyle, cv düzeltmeyle, şansla vs. olmuyor bu işler.
Hükümetin çözmek konusunda hiçbir adım atmadığı, tam aksine kontrolsüz ve plansızca açtığı fakülteler, önüne taş koyduğu meslek liseleri ve dayattığı saçma sapan asgari ücret politikasıyla çanak tuttuğu problem.
Dünyada işsiz insan sayısının yeni bir rekor daha kırarak 2017 sonunda 200 milyonu geçmesi bekleniyor. Bilhassa genç nüfustaki işssizlik oranları daha da tedirgin edici.
Üstelik daha (bilhassa kalifiye olmayan) insana olan ihtiyacı oldukça azaltacak YZ, Endüstri 4.0 gibi yıkıcı uygulamaların çok başındayız. Öncelikle çok acil olarak nüfus artışını durdurmalıyız.
Kaynakları sabit olan bir dünyada sürekli olarak büyümenin teşvik edildiği mantık kurallarına aykırı bir ekonomik sistemin paydaşlarıyız. Kalıcı bir çözüm için çok radikal değişiklikler gerekecek.
2006 yilinda üniversiteden mezun oldum. Kendi kendime üniversiteden aldığım gaz ile oğlum kapadok koskoca iktisat mezunusun. Gider bir banka da yönetici asistanı felan olarak baslarsin diyordum. Bankalara gidiyorum bırakın yönetici asistanlığını banko elemanı bile almadılar.
ilk olarak 2006 yazında bir medikal firmasında elinde çantayla doktorlara cihaz tanıtımı yaptım. Maaşım asgari ücretti. Ama sigortami yatirmadiklari için çıkmak zorunda kaldım. Daha sonra bir kombi firmasında satış temsilcisi olarak ise girdim. Sabah 8 akşam 8 sadece pazar tatil derken bir yılda iflas bayrağını çektim. 2007 yılının son aylarından 2009 nisan ayına kadar iş bulamadım.
Bir gün bir firma aradı gittim beni ise aldılar. Gel pazartesi başla dediler. Pazartesiye daha 4 gün vardı. Evrakları hazırladım ilk iş gününde giderken metroda önümde biri telefonla kız arkadaşıyla konuşuyor.
Adam kız arkadaşına aşkım akşam beste kurumdan çıkıyorum deyince ben neden memur değilim diye sordum kendi kendime. Sonra metroda indim. Yürürken memur olmak çok mu zor oğlum kapadok otur çalış dedim kendi kendime.
Tekrar metroya binip Kızılay'a gittim. Aynı gün KPSS kursuna yazildim. Tüm kurslar 2000 lira iken ben en dandik olan bin liralık bir kursa yazildim. inanın evde bulduğum bir ajandaya tüm derslerin notlarını aldım. Sınıfta herkes her ders için ayrı defter getirirken ben bir ajandaya tüm dersleri yazıyordum. Pedersen defter parası istemeye utaniyordum anlayın lan işte.
Bir sene gece gündüz çalıştım. 2010 KPSS den 88 aldım ve ilk alında yerleştim.
Şimdi arkama dönüp bakıyorum.issizlik çok zor. sigaram bitmesin diye yarim yarim içersin evdeyken.
bazı işler var ki işsiz kalmaya insanı mecbur bırakıyor. günde 12 saat full time yapılan işler. gençliğin genelinin süründüğü çağrı merkezleri. ya da iliğine kadar sömüren fabrikalar. türkiye'de iş yok. olan işler de insanı işsiz bırakmaya müsait cinsden. sık iş değiştiren insan sayısı çok fazla. hem işçiye değer vermeyen çalışma ortamı, hem de yorucu ve sömürücü düzen işsizliği arttıran faktörlerden.
