şiir biraz da çocuk mertebesine ulaşmak için yazılır ve çocuk imgesi bu sebeple şairler için önem arz eder. çünkü çocuk; kirlenmemiş, zihnini toplum bulandırmamış, kalbine leke bulaşmamış, hayalleri olan bir şeydir. bu sebeple şair için bir değerdir çocuk.
bu konuda güzel örnekler veren şairlerimiz ve şiirlerini şu şekilde sıralayabiliriz:
ece ayhan'dan başlayalım öncelikle;
''Hafız! Sence çocuklar
Çiçeklerin koynunda uyumalıydı değil mi!''
''Her çocuğun kalbinde kendinden daha büyük bir çocuk vardır
Bütün sınıf sana çocuk bayramlarında zarfsız kuşlar gönderecek.''
ismet özel;
''Ürker herkes üşümüş bir anahtar olagelmekten
bir çocuğun şehri çarpar yüzümün varoşlarına.''
''söz yavan, kardeşlik şarkıları gayetle tıkız
öcalınmazsa çocuklar bile birden büyüyebilir.''
''gece ayakları kokan bir adam gibi gelir
eşiklere oturmuş aya doğru çocuklar
o serin bereket gölgeleri çocuklar
yani çocuk o güzel tüccar
yorgunluklar alıp kargılar dağıtan
geceye karanlıktan önce gelen çocuklar ''
sezai karakoç'un güzel tespitiyle noktalayalım;
''insanı çözersin çözersin çözersin; çocuk çıkar''
biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
üç taş, üç cam olmalıydı hayat.
en büyük kavgamız gazoz kapağından çıkmalıydı
ve en büyük acımız
öğretmenimizin başka şehre tayini olmalıydı.
biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
büyümeğe özenmeliydik büyümeden...
insan dediğin,
yürüdükçe yorulan, yoruldukça ağlayan bir taş değil mi?
çözmesi zor değil.
sen ansın, yaşanan zaman.
