kişinin içinde ayrı bir insan daha olduğunu düşündüğünü anlatan bir tanımlamadır...
kimi zaman öyle şeyle düşünür ve hayata geçirmeyi hedeflersin ki, bunu düşündüğüne bile şaşırırsın... bunlar nefret, öfke, hırs, kibir gibi kavramlarla donatılmış olabilir.
kimi zamanda bunun tam tersini düşünürsün, birine yardım etmeyi, birini sevindirmeyi, birini mutlu etmeyi çok istersin. bu da vefa, duygusallık ve iyilik yapma gibi güdülerin ağır basması ile oluşan düşünce ve eylemlerdir...
içimdeki insan bir insandan çok daha üstün birşey. lâkin dışımdaki insan, dışarıdaki insanların beni görüp tanıyabildikleri kadar insandır.
o insan beni günaha, sevaba sevk eden başka bir insan. bazen gururumu okşayan, bazen de en gizli sırlarımı barındıran insandır. kendi kendime düşündürür beni ve bazen öyle kötü hatırlatır ki kendini bana, bunlar için onu değil kendimi suçlarım hep.
bu taaruza karşı iyi bir silahın varsa yaptığın iyilikleri kurşun olarak kullanırsın... silahın ise kendine olan güvenin, saygın ve dürüstlüğündür.
herzaman bir iç çatışma yaşatır size ve asla ikinizden başka kimse bunu bilmez...
ek olarak iyi insan, kötü insan olma durumu da, karşınızdaki insanın ne kadar iyi insan ya da kötü insan olmaya sizi sevk ettiği ile alakalıdır.
çift kişilikli insanların her iki kişiliğini de aynı derecede benimseyemediği zamanlarda ortaya çıkan yabancıdır.
kişi ayrım yapmaktadır madem çift kişilikli bir hastadır içinde yaşayan iki manyağı da kendi öz evladı gibi koruyup sevmelidir. birini sevip diğerini yabancı gibi algılamak akıl mantık işi değildir. kişi içindeki diğer manyağı kendisinden ayrı tutmaya devam ederse psikolojisi iyice bozulacak ve içine üçüncü bir manyak daha girecektir. bu durumda içimizdeki yabancılara yabancı gibi davranmamak en doğrusudur.
