olimposta tanıştığım adamlarla karşılaşınca dumur olduğum, her kesimden her tarz insana rastlayabileceğiniz, ve istanbulun kalbi diyebileceğimiz cadde.
üçbinbeşyüz tane starbucks olmasından dolayı son gidişimde buluşmanın ve hatta benim yalan olmama vesile olacaktı kendileri şarjınız bittiyse o kalabalık caddede işiniz çok zordur.
öss'de istanbul'u tercih etme sebebidir. istiklal bir farklıdır. herkes özgürdür, herkes kafasına göredir. biraz modernlik yüzüdür ülkenin. saksafon çalan sokak çalgıcıları vs. caddenin tarihi havasına ayrı bir renk katar. cafeler, barlar azıcık pahalı olabilir sebebi dükkan sahiplerinin ödediği kiralardır onu düşünün parayı gözünüz kapalı verirsiniz. arada geçen tramvay'ın zili çalar arkanızdan sağa sola çekilirsiniz. ideal alışveriş mağazaları vardır istiklal'de. deli gibi alışveriş yapabilirsiniz. güneş gözlükleriyle gezen bir sürü güzel kadın ve yakışıklı herifler görürsünüz istiklal'de. televizyon kameraları ve ünlülere rastlamak için ideal mekandır. hayatı yaşamanın farkına varılabilecek güzelim istanbul mekanıdır istiklal. anlatmakla bitmez istiklal. yaşamak, koklamak, gezmek, görmek, sevmek lazımdır istiklali.
en sevdiğim yönü, hatta tek sevdiğim yönü çok kaliteli müzisyenleri, çalgıcıları bünyesinde barındırması. hoşuma gidiyor bu. acayip bir ruh haline sokuyor beni her seferinde. hayatımda görmediğim aletler ile insanlar sanatlarını icra ediyorlar. çok profesyonelce.
son zamanlarda araç trafiğine açılmış gibi olan "günah yuvası"(!).
caddede yürümeye niyet etmeniz ve adımlamaya başlamanızla beraber maksimum on dakikada bir ekip otosu geçiyor yanınızdan sirenlerini öttüre öttüre... galatasaray lisesi trafiğine bir takılırsanız, randevunuz varsa yarım saat geciktiniz demektir, en yakın zamanda ya bir trafik lambası ya bir üst geçit düşünülmeli burası için.
bir Kadıköy değildir. bilmiyorum tabi ki Türkiye'nin en güzide mekanı, en ilgi çekici yeri ama insanlardan bunalan, arkadaşlarıyla daha samimi olmak isteyenlerin yeridir Kadıköy.
her köşe başı bir kaç ''ben özgürüm'' tipi tafından mesken tutulan, makineyle kesinlikle boş geçilmeyen caddedir. elbet üç beş kare malzeme çıkar. bu görünüşte özgür, aykırı tipler önüne iki lira atınca aynı zamanda çok güzel model oluyorlar. para vermeden çekmeye kalkarsan bir yüz asmalar, bir tafralar, bir böyle ne bileyim objektife bakmaktan kaçınmalar falan allahınız para olmuş lan böyle özgür mü olur ibneler. nerede eski hippiler objektif görünce koşarak gelir pozunu verir beş kuruşta para almazdı. hoşaflar sizi. bir kaç tanesini taksimde sallandıracaksın bak bakalım bir daha yapıyorlar mı?
istanbul'un kalbidir. orada yürümek bile başkadır. tek başına yürüyen insan ıssız adam vari bir havada olur genelde, eller cepte, arka fonda nostaljik bi müzik, gelip geçen kalabalığın içinde yalnızlığı hissetmek, insanları izlemek, tramvay sesi, ve anılar. *
hiçbir zaman istanbul'da favori yerim olmadı bu cadde. benim için moda'dır, emirgan'dır istanbul. ama geçmiş zaman. ne zaman taşındım, kopamıyorum bu caddeden. her akşam bi saat sersem sersem dolanmadan edemiyorum. insanların yüzleri sanırım en net bu caddede.
Her türlü insanı bulabilirsin.Ben şahsen bu mekanı sevmiyorum ve önermiyorum.Çünkü ordakilerin çoğu biyerleri kalkmıs malların dolaştığı bir sokak.Haa lafım herkese değil ama tabi ki akıllı ve özgüveni yüksek insanların burda takılmalarını önermiyorum.Özellikle asosyaller girmesin.Bayılabilirsiniz mazaalah.Bayıldın diyelim orda bir adam bulamazsın sana yardım etcek çok garip değil mi ? Bu bizim tüketici bir toplım olmamızın ve bir asalak olmamızın sebebi.
istanbulun merkezidir. bağdat caddesi istiklal caddesinin tırnağı bile olamaz. fenerbahçelilerin kale olarak andığı bağdat caddesinden ne beklersiniz? nevizade geceleri bambaşkadır halbuki.
küçük bir çocuk hayal et. ilk defa gelmiş istanbul'a. bu kadar kalabalığı ilk defa bir arada görüyor. bir sürü farklı insan, kitapçılardan yükselen müzik sesleri.. istiklal'e paralel olan arka sokaklarda yürürken korkuyor çocuk, abisinin elini daha bir sıkı tutuyor. korksa da hayran oluyor bu sanat kokan caddeye.
aradan yıllar geçiyor bir dahaki gidişinde. ortam değişmiş evet, eskisi gibi değil. fakat hala her yerde sanat var. caddedeki binalarda, sokak çalgıcılarında, tramvayında.. bu sefer istiklal çocukta sadece güzellik duyguları uyandırmıyor, ona sonsuz özgürlüğü verdiği için minnet de duyuyor bu caddeye.
istanbul'un ne olduğunu, insanların neden ona bu kadar bağımlı yaşadıklarını istiklal'de gezerken anlarsınız. çünkü istanbul aşk'tır ve istiklal caddesi istanbul'a duyulan aşkın en büyük sebebidir..
