ölüm bu,
fıkara ölümü
geldim, geliyorum demez,
ya bir kuşluk vakti, ya akşam üstü,
ya da seher, mahmurlukta,
bakarsın, olmuş olacak.
bir hastan vardı umutsuz,
hasreti uykularda,
hasreti soğuk sularda.
gayrı, iki korku çiçeğidir gözleri,
iki mavi, kocaman korku çiçeği,
açar, derin kuylarda...
edilen bunca isyana rağmen hala yaşıyorsun. nefes alıyorsun bir yerlerde biliyorum. kendin olamadığının farkındasın ve bu iyi bir eşy. tıpkı önümde öylece bana bakan f klavyem gibi orjinal bir biçimde ağladığınıda seziyorum en yoksun zamanlarında arkadaşlarından. zor bieşey değil mi ölümü bunca acının arasından sıyrılıpta mutluluk tomurcuklarını hissettiğinde bulma çabası? yada ayzdıkların. dışarı çıkmışsın ölüm baharında yağmmur olmuş dolanmışsın bulutlarda. gözyaşların kadar gerçekmi peki bu haaylin? yoksa sadece kurgulanmış bir gelecekmi özlemini duyduğun kıymetlin? sorular sorular. herbiri durdurmaya yetecekmi ki seni. ama hala burdasın ve dışarı çok sıcak. yaşıyorsun bir yerlerde ve nefes alışların kadar gerçeksin bugün de. üzülme ve gerçekten yaşamın kahredilişini bekle. ozaman belki ölüm bulacaktır bekleyeneni. bu çetrefillerle dolu hayat teknesinde.
