veronika, daha fazla yaşamak istemediğine kanaat getirir. bunun nedenlerini tam olarak bilmeyiz, bilsek de yargılamamız istenmez. önemli olan veronika'nın intihar etmek istediğidir. yaşamamayı seçer. bu seçimi bilinçli yapmıştır, kendine acıdığı ya da acınmasını istediği bir durum yoktur. acı çekmeyi ve ölüsü ile karşılaşan insanın çok irkilmesini istemez. bu yüzden, ilaç içerek ölmeyi seçer. bu seçiminden emin olması gerekir. yarı yolda vazgeçme şansının olmasını ister, inatlaşmayı istemez kendisiyle. eline aldığı hapları teker teker ağzına atar, birazdan elindeki hapların biteceğini ve daha sonra uykuya dalacağını bilerek, adım adım yaklaşmak ister ölüme. beklediği gibi de olur. hapları içerken geri dönmek istemez.
çoğu zaman aniden gelişmeyen, öncesinde intihar hakkında konuşmak ve bununla ilgili şakalar yapmak, uyku bozuklukları ve iştah kaybı gibi belirtileri bulunabilen öz yıkıcı bir eylemdir. Özellikle ergenler söz konusu olduğunda, intihar eylemi ölüm amacı taşımıyor olabilir.
Evrensel bilgiler, dini bilgiler, mitolojik bilgiler, bilimsel bilgiler, halk arasındaki bilgiler olmak üzere tüm bilgilerde intihar ortak günahtır veya suçtur. insanlara bu konuda profesyonelce çaresiz bırakacak beyin yıkama işlemi yapmışlardır. bu yüzden eyleme geçirilmesi güç olan, huzur boyalı kapıdır.
Eğer sonrasında yaşamıyor olduğumun bilincinde olacak kadar zamanım olacağını bilsem gerçekleştirmek o kadar uzak olmazdı. Fakat her ne kadar sadece can sıkıntısından intihar etmeye temayülü olan bir primat olsam da intiharın bir deneyim olarak sonrasında yaşamıyor olmanın rahatlamasını içermemesinden ötürü, bu kendi içindeki olumsuzlamadan dolayı etmiyorum. Ama bunun belirsizliği bile bir merak uyandırıyor.
hoş olmayan ölüm. dindar ve inançlı bir insanim, intiharin dindeki yerini de biliyorum, ama annemin üzülmeyeceğini bilsem ederdim herhalde.
çünkü dünya hassas kalpliler icin cehennemdir.
hayvan eziyetleri, cocuk tecavüzleri, insan katliamlari ve hayatındaki bazı siktiri boktan insanlar.. bunlar beni cok derinden etkiliyor. ya ben gece köpekler havlayinca "bi derdi mi var acaba" deyip üzülen, bilinmezden gelen kedi sesi duyunca sokaga cikip arayan insanim. halbuki kopektir havlar, kedidir miyavlar di mi be amk kizi. benim bu kalple bu skindirik dunyada ne isim var diyorum yani genelde.
sanirim merhametimin ve vicdanimin bi tık eksik olmasini isterdim.
gecen bi cafede calisan garsona "abi buranın en iyi nargile cafesi neresi?" diye sorduk, "abi tiryaki diye bi yer var yani ben burda calisiyorum ama hanımımı oraya götürüyorum." dedi boyle hafif utangaç gulusuyle. gittik, diyorum hanim ne alaka? meger yavrum nargile kismini anlamamis normal dumduz bi aile caybahcesine yonlendirmis bizi.. o an ne üzüldüm, biz itlik serserilik pesindeyiz garibanim ne anlamis da nereye gondermis bizi. hanimiyla geliyormus bi de kiyamam..
buna biraz aglamistim mesela.
dur simdi bunlari yazinca ben de bastan bi okudum,isin aslı biraz degisti.... bence ben biraz malım ya.
bildiğin dümdüz salağım amk. keriz ya. hassas falan degilim bence.
Birçok rus sanatçı yazar olmasaydı muhtemelen intihar ederdi.
Ama baktılar para tatlı. iç sıkıntılarını yazarak hafifletmeye başladılar, para her kapıyı açmaya başladı, eee aq dediler. Madem romanlarımdaki karakterleri intihar ettirebiliyorum ben neden edeyim ki dediler. Onlar yazdıkça gerçek hayatta aşk, yalnızlık, parasızlık sıkıntısı çekenler kafasına sıktı, yüksekten atladı.
Kendileri yerine birilerini eksilttiler yani dünyadan. intihar doğal seleksiyondur. Daha az şanslı olduğunu hissedip çabalayacak gücün kalmamışsa yaşamına son vermeyi seçersin.
Sanki hayata son vermek gibi değil de esas ait olduğum yere dönmek, yeniden hayat bulmak gibiydi intihar. Yüzmeyi bilmezken hayat denen bu anlamsızlık denizinde boğulmamaya çabalamak boşa harcanmış zamanken kendimi ölümün daha doğrusu kendi dünyama dönme eylemi daha hoş gibiydi...
