siyah beyaz geçen bir filmin sonu. aslında insanoğlunun ölüm korkusu genelde öne sürülen sevdiklerinden ayrılma argümanları değildir. bu kocaman bir yalandan başka bişe değildir. netice itibari ile insanlar öldükten sonraki akibetlerini merak ederler, bu belirsizdir. asıl korkutucu olan ise bu kocaman belirsizliktir.
intihar,kişinin kendi canına kasten kıyma eylemi.neden intihar eder bir insan?çıkmaza girmiştir,hayal kırıklıkları üst üste gelmiştir,çok sevdiği bir yakınını kaybetmiştir,depresyondadır,hayatın bir amacı olmadığını düşünmüştür.
intiharın en önemli sebeplerinden biri de kişinin hayatının kalan zamanında hep böyle olacağını,hep sıkıntılı yaşayacağı düşüncesi yatar.sabrı vardır ama o sabrı geleceğe de dağıttığı için sahip olduğu sabrı ona yetmemiştir ve yetemeyecektir de.
Algı.içinde bulunduğu hayatı algılayış biçimi en önemli faktör.bir müslüman bir inançsızdan daha zor intihar eder yapılan araştırmalara göre.çünkü bir müslüman çektiği sıkıntılardan sonra bir cennete kavuşacağını ve hayatı düzenleyenin o olmadığını,Tanrı'ya dua ederse onun yardımlarıyla düzeleceğine inanır.ama bir inançsız insanın öldüğü zaman kaybedeceği yada sabrettiği zaman kazanacağı hiçbir şeyi yoktur.haliyle inancın intihar üzerindeki psikolojik bir yönü.
Bir diğer yönüne gelelim.yalnızlık.çağla birlikte insanlar arasındaki muhabbet azalmış.bunalıma giren insanın konuşabileceği insan sayısı azalmış.psikolog var derseniz yakın bir dostun,size destek veren bir ailenin yerini ne kadar tutarsa...
intihar çok zor duruma gelmiş biri için kolay bir yoldur kanımca.zor olacak olan umuda dair bir şey kalmadığında bile inatla umuda koşmak,koşuyor olmak,çabalamak ve çabalıyor olmaktır.
Çağla birlikte artan bu duruma verilecek en önemli tepkiyse etrafınızda böyle bir insan varsa asla bırakmayın.zira insanlık kolay bir şey değildir.her insanın içinde ufacık ve minicikde olsa bir umut vardır.o umudu besleyin sadece yaşamak için değil intiharı düşünüyor olmasanız da hayallerinize ulaşmak ve hayallerine ulaştırmak için...
başlarda kendimi kandırıyorum yapmam yapamam dediğim, ama zaman geçtikçe kafamdaki fikir daha bi olgunlasiyo.olabilitesi artıyo
Artık yavaş yavaş galiba yaparım lan durumuna geldim, buda gereksiz bi cesaret verdi bana, artık bir cok şeyden pek korkmuyorum.Cunku o sona çok yakinim.Bundan bi kaç seneye sonra bana ne olur bilmiyorum ama hala yaşıyor olursam hayatta hiç bir şeyden korkmayan garip bi adam olurum muhtemelen.
annem kız kardeşini, henüz 18 yaşındayken intihar etmesiyle kaybediyor. Aralarında 2 yaş var ve annemin hayata tüm bakış açısı değişiyor ve kız kardeşini yalnız bırakmamak için intiharı düşünüyor ve tam o günlerde hamile olduğunu fark ediyor ve hayata tutunma nedeni oluyor. Kızım olsun diye dua ediyor ve ben oluyorum.
Eğer intihar etmiş bir teyzeniz var ise ve onun ismini taşıyorsanız asla intihar etmeyi düşünemiyorsunuz...
Birden çok kez denemeye kalktım. Yine o berbat çaresizlik hali içinde, yılgınlık hali içindeydim. Çok yakınım biri vardı. Beni aldı hıçkırıklarımın arasından çekip çıkardı. Bütün gün, bütün gece yanımdaydı. Ağzımdan bir kere bile intihar ile ilgili bir şey çıkmamıştı. Gözlerimin içine baktı. En derinine. Daha önce intihar etmeye kalktığını tahmin ediyorum ve bundan eminim dedi. Buna kalkışma dedi bana. Açacağın yaraları tahmin bile edemezsin dedi. Sustum ben de. Sadece sustum.
"kendimi öldürüyorum çünkü beni sevmediniz. çünkü sizleri sevmedim. çünkü bağlarımız çok gevşekti. bağlarımız güçlensin diye kendimi öldürüyorum. sizi silinmez bir lekeyle baş başa bırakıyorum."
intihar ile gelen ölüm rutubetli ev gibi terk edilmiş ve dipteki koku kadar yalnızdır. rutubetin karanlık odasında ki unutulmaya yüz tutmuş sadece karanlıkta parlayan kokulu siyah taş aşkına unutmak istediğin her şeyi anlatmalısın. zihninin en kokuşuk unutulmuş noktasından gelen sese kulak ver yeter...
herkese renkli günler
umudunuz kalmadığı anda aklınıza gelen şey. bir kurtuluş mudur, hayır bir şeyden kurtulmuş olmazsınız kelime anlamıyla. ancak bazen öyle anlar, öyle durumlar olur ki, o durumun ortadan kalkması, sizin yok olmanız bile kurtulmuş olmasanız da sizi çok rahatlatacağını hissedersiniz. ama burda en önemli nokta " umudum kalmadı" denecek noktadır. bunu demek için gerçekten eşine az rastlanır bir durumda olmak gerekir. 3 sene- 5 sene hatta 10 sene sonra bile hayatınızda mutluluğa ulaşamayacağınızdan yüzde yüz emin olmanız gerekir. yüzde yüz diyorum ve altını çiziyorum, çünkü intihar ettiğiniz an artık dönüşü yoktur ve muhakeme imkanı da kalmayacaktır.
bu sebeple çok çok kötü durumlarda bile intihar düşünülse de edilmemeli. ne gibi durumlarda ederim diye düşünüyorum, örneğin müebbet hapis alacağım kesin olan bir suç işleseydim edebilirdim. ya da örneğin savaşta düşman eline düşüp, işkence edeceklerini bilsem edebilirdim. ancak bunun gibi ütopik durumlarda intihar edilebilir, yoksa intihar demek mutlu olma olasılığını tamamen yok etmek demektir.
bir de örneğin 40 yaşında hala bu durumda olursam da muhtemelen intihar ederim. ya çaresiz bir dert ya da geri getirilemeyecek yıllar olmalı intihar etmek için.
Bunun hakkında iki kelam edebilen insanlar bu eylemi mutlaka akıllarından geçirmiştir. Bilmem iki kelam edebilir miyim ama ben de bir şeyler yazmak isterim.
Bulunduğum mekana, zamana;yanımda olan insanlara, hayvanlara; izlediğim filmlere okuduğum kitaplara dinlediğim müziklere........ kısa süreli adaptasyondan sonra gece olmasıyla sonlanan ve ardından başlayan bir iç sıkıntım var. Yarın yine aynı kısa süreli uyumluluk yükümün olduğunu bilmek beni intahar düşüncesine sürükleyen düşüncelerden. intihar etmeye çalışsam nasıl hissederim? sorusuyla başladı. Önce korktum. Düşüncesi bile korkuttu. Bıraz çocukluk vardı ilk soruda. "evet yapılabilir fakat öyle sıradan bi intihar olamamalı" diyerek intihar mekanları tasarlamaya başladım ikincide. Sonra ölümden korkmamaya başladığımı hissettim. Başıma gelebilecek en son nokta ölümdü en nihayetinde.üçüncu sorum şöyleydi: "eğer ben intihar etmek istersem beni bundan ne/kim vazgeçirebilir?". Bunun cevabını uzun bir süre bulamadım. Hala müthiş iç sıkıntım vardı. Bir gün bu iç sıkıntının şekli değişti. Heyecan ekilmişti sanki kalp kabımdaki hisler çorbama. Çok sıcak içemiyorum. Ama o çorbanın varlığı açlığımı bastırıyor. Bir gün tok olmanın umudu doluyor içıme. Bu umut varken nasıl intihar edeyim söyle. Ve cevabım buydu. Beni intihardan vazgeçirecek şey hislerdi. Aşktı.
Ve eklemek isterim:Bir gün intihar edebilecek olmamın çekiciliği benim ilhamımdır.
Zaten bir gün öleceksiniz mal mal düşüncelere girmeyin. Can'ınızı yakan sıkan ne varsa anasını zkin. Nasıl olsa bütün hayatımız boyunca verdiğimiz savaşlar ölümümüzü anlamlı kılmak için . Ulan zaten sevmediğim bir dünyada istemeyerek yaşıyorum neden öldükten sonra ne düşüneceğiniz sikimde olsun ki ?
O un için en son çare olarak durmalı.
Kesinlikle günah değil bir tercih olmalıydı.
